• Eng
  • Ga
  • BAILE
  • Fúinn
    • Faoi Aistriu
    • Foireann an Tionscadail
    • Comhpháirtithe Tionscadail
    • Glaoch ar Aistriúcháin
    • Coimisiúin Ealaíontóra
  • Téacsanna
  • Aistritheoirí
  • Blag
  • Teagmháil

Die Meerweiber auf dem Trockenen

  1. Home
  2. Die Meerweiber auf dem Trockenen

Translator: Arndt Wigger

German 08.03.2020 0 comments
  • translateTranslation

Das Meerweib im Spital

Sie erwachte

und ihr Fischschwanz war

nicht mehr da

aber im Bett bei ihr

die zwei langen kalten Dinger

Man möchte meinen, es seien Schiffstaue

oder Fleischstücke.

 

‚Das soll ein Scherz sein

bestimmt

am Fress- und Saufabend.

Die halbe Belegschaft ist verrückt

vom Trinken

und die andere Hälfte

sehr zu Späßen aufgelegt.

Wie auch immer, das ist genug,’

und warf die beiden Dinger

aus dem Zimmer hinaus.

 

Aber dies ist der Teil

den sie nicht versteht

wieso sie hinter ihnen her fiel

‘Hals-über-Kopf’.

Was hatten

die beiden Dinger mit ihr zu tun

oder was hatte sie mit denen zu tun?

 

Die Pflegerin gab ihr den Hinweis

und führte sie der Erkenntnis zu:

‚Dies ist ein Bein, an dich gebunden

und noch eins hier unter dir.

Ein Bein, noch ein Bein,

eins, zwei.

Du musst lernen

mit ihnen zu gehen.’

 

In den langen Monaten

die folgten

weiß man nicht, ob ihr Herz fiel

so wie die Fußsohle sie drückte,

ihre Fersen ?

 

 

Das Meerweib und die Wörter

Sprich nicht von ‚Wasser‘ zu ihr

oder über alles was mit dem Meer zu tun hat –

Welle, Gezeiten, Meer. See, Ozean

Sie mag lieber Sommerfrost als Reden von

Fischfang, Booten, Schlepp- oder Stellnetzen, Hummerkörben.

Sie weiß sehr wohl, dass es solches gibt

und dass andere Leute sich damit zu schaffen machen.

 

Sie meint, wenn sie die Ohren schließt und den Kopf dreht

könne sie dem widerstehen

und dass sie den strengen Ruf des Seepferdes nicht hört

der ihr ewige Bande kündet tief in der Nacht

mitten in ihrem Schlaf.

 

Sie hat keinen anderen Feind als zurückzudenken

an das frühere Leben unter Wasser

bevor sie sich wandelte zum neuen Leben auf dem ebenen Land

Sie leugnet rundherum

dass sie je auch nur einen Lausekot damit zu tun hatte

‚Ich mochte diesen Aberglauben nie, auch nicht die Altertümelei.

Luft, Wissen, das klare Licht der Wissenschaft

das begehrte ich.‘

 

Mir gleich, bis ich sie der Lüge überführte.

In der volkskundlichen Bibliothek

sind viele Handschriften der Schulsammlung

von ihrer Hand gekritzelt

mit Wasser geschrieben, mit einem Rochenflügel

auf einem Tangwedel als Pergament.

 

Dreizehn lange Geschichten

und Teile von anderen, nebst alten Gebeten, Rätseln und anderem

sind dort zu finden.

Von ihrem Vater und ihrer alten Mutter nahm sie das meiste davon.

 

Sie verleugnet das glatt: ‘Der Lehrer

hat uns das damals als Hausaufgabe gegeben,

in der Grundschule. Wir mussten es machen.

Wir konnten dem nicht entgehen.‘

Eher versprüht sie Nasenblut

bevor sie ihre Herkunft eingesteht.

 

Erinnerung an das Wasser

Manchmal wenn ihre Tochter

im Bad ist

ihre Zähne putzt mit einem dicken Büschel

und mit Backpulver

scheint ihr, als füllte sich das Bad mit Wasser

 

Es beginnt an den Füßen und Knöcheln

und spritzt immer weiter nach oben

über ihren Hintern und die Hüften

Nicht lange

und es steht ihr bis zu den Knien.

Sie bückt sich öfter und hebt Dinge auf

Tücher und Lappen die sich dort vollsaugen.

Sie sind wie Tang –

die langen Algenfahnen die man

‚Meerfrauhaar‘ nannte oder ‚Fuchsschwanz‘.

Dann plötzlich verschwindet das Wasser

nicht lange

bis der ganze Raum wieder trocken ist.

 

Große Anstrengung

bringen alle diese Empfindungen.

Am Ende des Lebens hat sie nichts

um das in Einklang zu bringen.

Und kennt überhaupt nicht die richtigen Worte.

Bei der wöchentlichen Therapiesitzung

hat sie große Mühe

diese seltsame Sache zu erklären

und es für den Seelenarzt

richtig auszudrücken.

 

Sie hat keinen Wortschatz

oder verwandte Begriffe

oder überhaupt ein Wort, das die geringste Ahnung gäbe

was ‚Wasser‘ ist.

‚Eine durchsichtige Flüssigkeit‘, sagt sie und gibt sich große Mühe.

‚Ja,‘ sagt der Therapeut, ‚sprich weiter!‘

Er lobt sie und bewegt sie zu mehr Spracharbeit.

Sie macht noch einen Versuch.

‚Dünne Masse‘, nennt sie es,

sorgsam suchend unter den Wörtern.

‚Durchsichtiges Tuch, fließender Stoff, etwas Nasses.‘

 

Kleiner Hinweis

Wenn du all dein Leben lang

dem Meerweib lauschen würdest

vielleicht bekämest du ab und an einen Wink

woher sie stammt. Ich traf sie, aus Nordwest kommend

an einem Herbsttag

ihr Baby unter dem Schal verborgen.

 

‚Du bist nicht der blaue Vogel der Robbenweibchen,

du bist nicht das graue Küken der Mantelmöwe

du bist nicht das Otterjunge

du bist nicht das Kalb der kahlen Schlanken.

 

Das sang sie als Schlaflied

aber sie hörte sofort auf

als sie jemand anderen

nahebei bemerkte.

 

Ich verstand, dass sie sich schämte

dass ich das überhaupt gehört hatte.

Ich verstand auch dass ein kräftiger

Meereshauch aus diesem Schlaflied kam

beim ersten Hören.

An Mhurúch san Ospidéal

Dhúisigh sí

agus ní raibh a heireaball éisc ann

níos mó

ach istigh sa leaba léi

bhí an dá rud fada fuar seo.

Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad

nó slaimicí feola.

 

‘Mar mhagadh atá siad

ní foláir,

Oíche na Coda Móire.

Tá leath na foirne as a meabhair

le deoch

is an leath eile acu

róthugtha do jokeanna.

Mar sin féin is leor an méid seo,’

is do chaith sí an dá rud

amach as an seomra.

 

Ach seo í an chuid

ná tuigeann sí –

conas a thit sí féin ina ndiaidh

‘cocs-um-bo-head’.

Cén bhaint a bhí

ag an dá rud léi

nó cén bhaint a bhí aici

leosan?

 

An bhanaltra a thug an nod di

is a chuir í i dtreo an eolais –

‘Cos í seo atá ceangailte díot

agus ceann eile acu anseo thíos fút.

Cos, cos eile,

a haon, a dó.

Caithfidh tú foghlaim

conas siúl leo.’

 

Ins na míosa fada

a lean

n’fheadar ar thit a croí

de réir mar a thit

trácht na coise uirthi,

a háirsí?

 

An Mhurúch agus Focail Áirithe

Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi

nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –

‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.

Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos

ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.  

Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann

is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo

ar siúl ag daoine eile.   

 

Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann

go mbeidh sí saor orthu           

is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce

ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,

amach trí lár a codladh uirthi.

 

Níl aon namhaid eile aici

ach an saol fó-thoinn a chleacht sí

sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír      

a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn

go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis

aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam          

sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.

Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta

Is ea a shantaíos-sa.’

 

Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach

san eitheach í. 

Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,   

tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol

breactha óna láimh,

scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,         

ar scothóg feamainne mar phár.

 

Tá trí cinn déag de scéalta fada

agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le

horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile

le tabhairt faoi ndeara ann.

Óna hathair is óna máthar chríonna is mó

a thóg sí síos iad.

 

Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir

a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó

thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.

Ní raibh aon dul as againn.’

Cháithfeadh sí fuil shróine

sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.      

 

Cuimhne an Uisce

Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon

sa seomra folctha        

ag glanadh a fiacla le slaod tiubh          

is le sód bácála,

tuigtear di go líonann an seomra suas

le huisce.

 

Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní

is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís

thar a másaí is a cromáin is a básta.                 

Ní fada

go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.     

Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas

rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha

atá ar maos ann.                     

Tá cuma na feamnaí orthu –    

na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís

‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.

Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc

is ní fada

go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.

 

Tá strus uafásach                     

ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.

Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici       

chun comparáid a dhéanamh leis.

Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.

Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil

bíonn a dóthain dua aici          

ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú        

is é a chur in iúl i gceart

don mheabhairdhochtúir.        

 

Níl aon téarmaíocht aici,

ná téarmaí tagartha

ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú

do cad é ‘uisce’.

‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.

‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’

Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.

Deineann sí iarracht eile.         

‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,

í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.

‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’       

 

Leide Beag

Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’

ag cúléisteacht leis an murúch

b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd

cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh

uirthi lá fómhair is a naíonán

á bréagadh faoina seál aici.

 

‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,

ní tú gearrcach glas na gcaobach,

ní tú coileán an mhadra uisce,

ní tú lao na maoile caoile’,

 

an suantraí a bhí á chanadh aici

ach do stop sí suas láithreach bonn

chomh luath is a thuig sí

duine eile a bheith ar an bport.

 

Tuigeadh dom gur ghlac sí náire

i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.

Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir

den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.

  • translateTranslation
  • import_contactsOriginal text

Das Meerweib im Spital

Sie erwachte

und ihr Fischschwanz war

nicht mehr da

aber im Bett bei ihr

die zwei langen kalten Dinger

Man möchte meinen, es seien Schiffstaue

oder Fleischstücke.

 

‚Das soll ein Scherz sein

bestimmt

am Fress- und Saufabend.

Die halbe Belegschaft ist verrückt

vom Trinken

und die andere Hälfte

sehr zu Späßen aufgelegt.

Wie auch immer, das ist genug,’

und warf die beiden Dinger

aus dem Zimmer hinaus.

 

Aber dies ist der Teil

den sie nicht versteht

wieso sie hinter ihnen her fiel

‘Hals-über-Kopf’.

Was hatten

die beiden Dinger mit ihr zu tun

oder was hatte sie mit denen zu tun?

 

Die Pflegerin gab ihr den Hinweis

und führte sie der Erkenntnis zu:

‚Dies ist ein Bein, an dich gebunden

und noch eins hier unter dir.

Ein Bein, noch ein Bein,

eins, zwei.

Du musst lernen

mit ihnen zu gehen.’

 

In den langen Monaten

die folgten

weiß man nicht, ob ihr Herz fiel

so wie die Fußsohle sie drückte,

ihre Fersen ?

 

 

Das Meerweib und die Wörter

Sprich nicht von ‚Wasser‘ zu ihr

oder über alles was mit dem Meer zu tun hat –

Welle, Gezeiten, Meer. See, Ozean

Sie mag lieber Sommerfrost als Reden von

Fischfang, Booten, Schlepp- oder Stellnetzen, Hummerkörben.

Sie weiß sehr wohl, dass es solches gibt

und dass andere Leute sich damit zu schaffen machen.

 

Sie meint, wenn sie die Ohren schließt und den Kopf dreht

könne sie dem widerstehen

und dass sie den strengen Ruf des Seepferdes nicht hört

der ihr ewige Bande kündet tief in der Nacht

mitten in ihrem Schlaf.

 

Sie hat keinen anderen Feind als zurückzudenken

an das frühere Leben unter Wasser

bevor sie sich wandelte zum neuen Leben auf dem ebenen Land

Sie leugnet rundherum

dass sie je auch nur einen Lausekot damit zu tun hatte

‚Ich mochte diesen Aberglauben nie, auch nicht die Altertümelei.

Luft, Wissen, das klare Licht der Wissenschaft

das begehrte ich.‘

 

Mir gleich, bis ich sie der Lüge überführte.

In der volkskundlichen Bibliothek

sind viele Handschriften der Schulsammlung

von ihrer Hand gekritzelt

mit Wasser geschrieben, mit einem Rochenflügel

auf einem Tangwedel als Pergament.

 

Dreizehn lange Geschichten

und Teile von anderen, nebst alten Gebeten, Rätseln und anderem

sind dort zu finden.

Von ihrem Vater und ihrer alten Mutter nahm sie das meiste davon.

 

Sie verleugnet das glatt: ‘Der Lehrer

hat uns das damals als Hausaufgabe gegeben,

in der Grundschule. Wir mussten es machen.

Wir konnten dem nicht entgehen.‘

Eher versprüht sie Nasenblut

bevor sie ihre Herkunft eingesteht.

 

Erinnerung an das Wasser

Manchmal wenn ihre Tochter

im Bad ist

ihre Zähne putzt mit einem dicken Büschel

und mit Backpulver

scheint ihr, als füllte sich das Bad mit Wasser

 

Es beginnt an den Füßen und Knöcheln

und spritzt immer weiter nach oben

über ihren Hintern und die Hüften

Nicht lange

und es steht ihr bis zu den Knien.

Sie bückt sich öfter und hebt Dinge auf

Tücher und Lappen die sich dort vollsaugen.

Sie sind wie Tang –

die langen Algenfahnen die man

‚Meerfrauhaar‘ nannte oder ‚Fuchsschwanz‘.

Dann plötzlich verschwindet das Wasser

nicht lange

bis der ganze Raum wieder trocken ist.

 

Große Anstrengung

bringen alle diese Empfindungen.

Am Ende des Lebens hat sie nichts

um das in Einklang zu bringen.

Und kennt überhaupt nicht die richtigen Worte.

Bei der wöchentlichen Therapiesitzung

hat sie große Mühe

diese seltsame Sache zu erklären

und es für den Seelenarzt

richtig auszudrücken.

 

Sie hat keinen Wortschatz

oder verwandte Begriffe

oder überhaupt ein Wort, das die geringste Ahnung gäbe

was ‚Wasser‘ ist.

‚Eine durchsichtige Flüssigkeit‘, sagt sie und gibt sich große Mühe.

‚Ja,‘ sagt der Therapeut, ‚sprich weiter!‘

Er lobt sie und bewegt sie zu mehr Spracharbeit.

Sie macht noch einen Versuch.

‚Dünne Masse‘, nennt sie es,

sorgsam suchend unter den Wörtern.

‚Durchsichtiges Tuch, fließender Stoff, etwas Nasses.‘

 

Kleiner Hinweis

Wenn du all dein Leben lang

dem Meerweib lauschen würdest

vielleicht bekämest du ab und an einen Wink

woher sie stammt. Ich traf sie, aus Nordwest kommend

an einem Herbsttag

ihr Baby unter dem Schal verborgen.

 

‚Du bist nicht der blaue Vogel der Robbenweibchen,

du bist nicht das graue Küken der Mantelmöwe

du bist nicht das Otterjunge

du bist nicht das Kalb der kahlen Schlanken.

 

Das sang sie als Schlaflied

aber sie hörte sofort auf

als sie jemand anderen

nahebei bemerkte.

 

Ich verstand, dass sie sich schämte

dass ich das überhaupt gehört hatte.

Ich verstand auch dass ein kräftiger

Meereshauch aus diesem Schlaflied kam

beim ersten Hören.

An Mhurúch san Ospidéal

Dhúisigh sí

agus ní raibh a heireaball éisc ann

níos mó

ach istigh sa leaba léi

bhí an dá rud fada fuar seo.

Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad

nó slaimicí feola.

 

‘Mar mhagadh atá siad

ní foláir,

Oíche na Coda Móire.

Tá leath na foirne as a meabhair

le deoch

is an leath eile acu

róthugtha do jokeanna.

Mar sin féin is leor an méid seo,’

is do chaith sí an dá rud

amach as an seomra.

 

Ach seo í an chuid

ná tuigeann sí –

conas a thit sí féin ina ndiaidh

‘cocs-um-bo-head’.

Cén bhaint a bhí

ag an dá rud léi

nó cén bhaint a bhí aici

leosan?

 

An bhanaltra a thug an nod di

is a chuir í i dtreo an eolais –

‘Cos í seo atá ceangailte díot

agus ceann eile acu anseo thíos fút.

Cos, cos eile,

a haon, a dó.

Caithfidh tú foghlaim

conas siúl leo.’

 

Ins na míosa fada

a lean

n’fheadar ar thit a croí

de réir mar a thit

trácht na coise uirthi,

a háirsí?

 

An Mhurúch agus Focail Áirithe

Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi

nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –

‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.

Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos

ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.  

Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann

is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo

ar siúl ag daoine eile.   

 

Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann

go mbeidh sí saor orthu           

is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce

ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,

amach trí lár a codladh uirthi.

 

Níl aon namhaid eile aici

ach an saol fó-thoinn a chleacht sí

sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír      

a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn

go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis

aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam          

sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.

Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta

Is ea a shantaíos-sa.’

 

Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach

san eitheach í. 

Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,   

tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol

breactha óna láimh,

scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,         

ar scothóg feamainne mar phár.

 

Tá trí cinn déag de scéalta fada

agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le

horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile

le tabhairt faoi ndeara ann.

Óna hathair is óna máthar chríonna is mó

a thóg sí síos iad.

 

Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir

a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó

thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.

Ní raibh aon dul as againn.’

Cháithfeadh sí fuil shróine

sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.      

 

Cuimhne an Uisce

Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon

sa seomra folctha        

ag glanadh a fiacla le slaod tiubh          

is le sód bácála,

tuigtear di go líonann an seomra suas

le huisce.

 

Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní

is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís

thar a másaí is a cromáin is a básta.                 

Ní fada

go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.     

Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas

rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha

atá ar maos ann.                     

Tá cuma na feamnaí orthu –    

na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís

‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.

Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc

is ní fada

go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.

 

Tá strus uafásach                     

ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.

Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici       

chun comparáid a dhéanamh leis.

Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.

Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil

bíonn a dóthain dua aici          

ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú        

is é a chur in iúl i gceart

don mheabhairdhochtúir.        

 

Níl aon téarmaíocht aici,

ná téarmaí tagartha

ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú

do cad é ‘uisce’.

‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.

‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’

Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.

Deineann sí iarracht eile.         

‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,

í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.

‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’       

 

Leide Beag

Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’

ag cúléisteacht leis an murúch

b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd

cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh

uirthi lá fómhair is a naíonán

á bréagadh faoina seál aici.

 

‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,

ní tú gearrcach glas na gcaobach,

ní tú coileán an mhadra uisce,

ní tú lao na maoile caoile’,

 

an suantraí a bhí á chanadh aici

ach do stop sí suas láithreach bonn

chomh luath is a thuig sí

duine eile a bheith ar an bport.

 

Tuigeadh dom gur ghlac sí náire

i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.

Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir

den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.

Leave a comment

 

Search form

Archives

  • Feabhra 2015 (36)
  • Márta 2019 (3)
  • Aibreán 2019 (1)
  • Bealtaine 2019 (54)
  • Meitheamh 2019 (2)
  • Lúnasa 2019 (10)
  • Meán Fómhair 2019 (1)
  • Deireadh Fómhair 2019 (2)
  • Eanáir 2020 (15)
  • Feabhra 2020 (2)
  • Márta 2020 (36)
  • Aibreán 2020 (26)
  • Bealtaine 2020 (26)
  • Meitheamh 2020 (11)
  • Lúnasa 2020 (1)
  • Deireadh Fómhair 2020 (1)
  • Samhain 2020 (4)
  • Nollaig 2020 (5)
  • Márta 2021 (4)
  • Iúil 2021 (1)
  • Lúnasa 2021 (3)
  • Eanáir 2022 (1)

Popular Posts

  • Eanáir 11, 22

    Black Milk exhibition *finally* comes to Galway

  • Samhain 12, 20

    Presidential Award for Mitsuko Ohno

  • Samhain 03, 20

    Translating the Neighbourhood

EOLAS FAOI OLLSCOIL NA HÉIREANN, GAILLIMH

Bunaíodh i 1845 muid, agus tá mic léinn á spreagadh againn le 170 bliain. Tá aitheantas idirnáisiúnta bainte amach ag Ollscoil na hÉireann, Gaillimh mar ollscoil atá á treorú ag an taighde agus rún daingean aici teagasc den chéad scoth a chur ar fáil.

 

Harp Logo Athena Swan Bronze Award

TEAGMHÁIL

Ollscoil na hÉireann Gaillimh,
Bóthar na hOllscoile,
Gaillimh,
Éire
H91 TK33
T. +353 91 5244

AN OLLSCOIL AR AN MAPASEOL RÍOMHPHOST CHUGAINN

 

NASC

Stay informed on our latest news!

©2018 National University of Ireland, Galway. All Rights Reserved.