حوريَّةُ البحرِ في المستشفى:

استيقظت

لتجدَ أنَّ ذيل الحوريَّةِ

قد اختفى

لكنَّها هناك في السرير معها

أحسَّت بقطعتين غريبتين باردتين طويلتين

ظنَّت بأنهما خيوطٌ متشابكةٌ من خيوط البحر

أو قطعاً من لحمٍ معجون 

إنهم " بلا شَكٍّ "

مدعاة للسخرية

في ليلة تقديم القرابين (ليلة الاحتفال برأس السنة)

نصفٌ الموظفين بلا شركاء

مع شرابهم

ونصفهم الآخر

يضحكون ويمزحون

يأخذها ذلك بعيداً

ويدفعها لترمي

هذين الشيئين خارج الغرفة (وتمشي بهما )

– Kufer.

Am început în Secția I în dimineața următoare. Peste hainele mele trebuia să port un halat alb și mă simțeam ridicol în chestia aia. Secția era destinată copiilor și toți erau destul de politicoși, bieții de ei.  Împreună cu mine era o asistentă drăguță, lituaniană, dar care vorbea bine engleză. Poate o să-mi placă puțin locul ăsta, nu știu, dar mă îndoiesc. E ca naiba rău să lucrezi cu femeile.

1

Zašto? Pitate zašto. Zašto sam došao ovamo i zašto opet odlazim? Zašto sam opet na putu? I kamo idem? Koji vas dio priče zanima? Morat ću ubrzo krenuti; nemam puno vremena. Dio noći, možda. Pa, poslušajte. Nije ih puno slušalo, a oni koji su slušali nisu čuli. One koji su čuli nije bilo briga. Ali pošto ste pitali, zaslužujete odgovor.

بهار در غرب

با لبه ی بیل

سفال را می خراشد مرد

در سکوت معتدل

یک روز گرم:

نوای خوشِ

بهار در غرب.

سبد مَرد ماهی گیر

از پشتش آویزان،

جلبک دریایی سرخ

در طلایی خورشید

بر سنگ ساحلی درخشان:

تابلوی زیبایِ

بهار در غرب.

زنانی به قامت ایستاده

با پیراهن های بالا زده

آبی آرام آب

آینه‌ای زیر قدم‌هایشان:

منظره‌ی دلنشینِ

بهار در غرب.

ضرب آهنگ آرام

پاروهایی از جنس بلوط،

و قایقی پُر از ماهی که

Świat nie widział zaskoczenia, jakie zapanowało w Ros Dhá Loch, kiedy Nora, córka Marcasa Beaga, ogłosiła, że wyjeżdża do Anglii. Co prawda pracowała tam już jej siostra, ale Nora potrzebna była w domu. Po jej odejściu rodzice zostaliby na gospodarstwie sami, a nie byli to już młodzi ludzie. Z jej dwóch braci nie wyrosło nic dobrego — ani dla nich samych, ani dla rodziny. Najstarszego Mártana posłano do Galway, aby szkolił się na subiekta (stary Marcas od zawsze miał aspiracje), lecz niedługo trwało, nim przez pijaństwo stracił pracę i zaciągnął się do brytyjskiej armii.

1

Czemu? Pytasz mnie: czemu? Czemu tu przyszedłem i czemu znów odchodzę? Dlaczego ciągle się przemieszczam? I dokąd idę? Ile chcesz wiedzieć? Wkrótce muszę ruszać. Nie mam wiele czasu, może parę godzin. No więc słuchaj. Niewielu to słyszało, a ci, którzy słyszeli, nie słuchali. A tych, którzy słuchali, niespecjalnie to obchodziło. Ale skoro pytasz, to należy ci się odpowiedź.

Na świętych ulicach

Miasta Plemion, Galway,

gdzie konie Cromwella

zakwaterowano niegdyś

w zaciszu kościoła,

powietrze pachnie przyprawami,

które krzyżowałyby szyki

poszczącym mnichom Céli Dé.

Z trzewi starego miasta

płynie dźwięk flażoletu,

oddech historii

przenika mury

południa Connemary.

Pośrodku rynku

smutnooka Rumunka

siedzi przy bramie starej świątyni,

z szyi zwisa jej bloczek z kartonu,

jakby przyszła tu wyznać

śmiertelny grzech

Część II, Rozdział 5

Tej nocy dopadł ich pierwszy sztorm. Statek puścił się w dziki tan po wzburzonych falach, a wiatr wył jak dusze skazane na piekielne męki.

Dolny pokład pogrążony był w ciemnościach. Podróżujący nim ludzie nie mogli zobaczyć rozwścieczonego morza, ale mieli wrażenie, jakby świat miał się zaraz skończyć. Potężne fale zrzuciły kilka rodzin z koi i ciskały nimi to w pasażerów po przeciwnej stronie, to o drewniane przegrody. Byli poturbowani, posiniaczeni, z młodszych dzieci omal nie uszło życie.

Wiosna na zachodzie

Człowiek, co z gliny

szpadel oczyszcza

w łagodnej ciszy

ciepłego dnia:

słodki jest odgłos

wiosny na zachodzie.

Człowiek na plecy

kosz ma zarzucony,

w promieniach słońca

wodorosty

rudo skrzą się

na kamiennej plaży:

jasny jest obraz

wiosny na zachodzie.

Kobiety stoją

w sukniach podkasanych

w kałużach przybrzeżnych

jak w lustrze odbite:

spokój, co płynie

z wiosny na zachodzie.