人鱼在医院
她醒来
发现自己的鱼尾
杳无踪影
与她同床的
是两条瘦长、冰冷的腿。
你会以为那是缠绕的巨藻
或是成块的火腿。
‘他们一定
在捉弄我
这是除夕夜。
医院里一半人
喝得腿软
另一半
在恶作剧
即使如此，这也
有些过分了。’
想到这里，她一用力
把两条腿扔出房间。
但问题是
她不理解——
为什么她自己也跟着腿
摔了出去……
她是怎么
和双腿相连
双腿又是怎么
和她相连。
她的姐姐对她眨了眨眼
解释了一切的根缘。
‘你那儿有条腿连着
另一条还在它下面。
一条腿，两条腿……
- 两条……
现在你得学学
腿能做什么。’
漫长的岁月
接踵而至，
我想知道她的心是否失落
就像她的足弓陷下去，
脚背弓起来那样。
人鱼和某些词汇
无论你做什么，千万别提‘水’这个字
或任何暗示大海的内容——
‘海浪’，‘海潮’，‘海洋’，‘波涛汹涌’，‘咸咸的海水’。
她宁愿在盛夏时节考虑霜冻的到来
也不愿听人讲捕鱼、划船、渔网、虾笼。
当然，她知道这些东西是存在的，
也有其他人
和它们打交道。
她以为如果她捂上耳朵，把头转向一旁
她就能得到解脱
就能不再听到水怪的嘶呜
在深夜时宣告与她的血缘关系，
使她起一身鸡皮疙瘩
睡梦中冷汗层层。
她最讨厌
在陆地上翻开新的一页后
有人提醒她之前的水下生活
她完全否认
和之前有丝毫联系
无论何时，‘我从未对
那些老旧的迷信或古老的传统有任何兴趣
新鲜的空气、知识、大放光明的科学
才是我毕生所求。’
我随便她怎么说，要不是我发现
她骗人。
在都柏林大学
爱尔兰民俗系，
学校的收藏中有一份完整的手稿
是她写的，
在水里，用鱼鳍作笔，
写在一卷长长的海带上。
里面有十三篇长长的故事
和一些其他零碎的东西
以及符咒、古老的祈文、谜语等等。
来自她的父亲和祖母，
她主要是记录。
她拒绝承认这手稿，被逼无奈时她会说，
‘这是学校老师
给我们的作业。
我们别无选择。’
她宁愿流鼻血
也不愿承认自己参与过这份作品。
恢复了对水的记忆
有时人鱼的女儿
在浴室
用大牙刷和小苏打
清理牙齿
她有一种感觉
水在渐渐充满房间。
先是在脚底和脚踝
慢慢地上升
到大腿、臀部和腰间。
不一会儿
就到了腋下
她弯下腰，浸入水中，
去捡手巾和毛巾之类的
都湿透了。
看起来像海草——
就是那种长长的长丝海藻，
过去叫“美人鱼的头发”或“狐狸尾巴”的那种。
水突然退去
很快
房间又完全干了。
一种可怕的紧张
占据心头。
到头来
也无法比拟。
没有言语能说清。
每周心理治疗时
有太多太多要说
只为描述这个奇怪现象
只为给医生说清。
她没有专业术语
没有参考文献
或任何词汇来给出哪怕最微小的提示
来帮她说清楚水是什么。
“一种透明的液体”，她说，尽她所能。
“对的”，医生说，“继续”。
他引诱她继续造词。
她又试一次。
称之为“细流”，
小心翼翼地在字里行间转来转去。
“闪烁的薄膜。滴滴答答的玩意儿。湿湿的东西。”
小小的线索
你可以用你的一生
偷听这个人鱼的故事
之后你会得到一个小小的线索
关于她真正的家乡。一个秋日
我碰见她和她的孩子
她正在安抚披肩里裹着的孩子。
“你不是蓝绿相间的海豹幼崽。
不是大黑背鸥的灰色雏鸟。
不是水獭的宝宝，
也不是那瘦长无角的奶牛的孩子。”
这是她唱的摇篮曲
但她突然停顿
猛然意识到
有人在附近。
我明显感到她有些尴尬
尴尬于我旁听到她的话。
我也带走了这样的印象
那只催眠曲，婉转地说，使人想起大海。
An Mhurúch san Ospidéal
Dhúisigh sí
agus ní raibh a heireaball éisc ann
níos mó
ach istigh sa leaba léi
bhí an dá rud fada fuar seo.
Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad
nó slaimicí feola.
‘Mar mhagadh atá siad
ní foláir,
Oíche na Coda Móire.
Tá leath na foirne as a meabhair
le deoch
is an leath eile acu
róthugtha do jokeanna.
Mar sin féin is leor an méid seo,’
is do chaith sí an dá rud
amach as an seomra.
Ach seo í an chuid
ná tuigeann sí –
conas a thit sí féin ina ndiaidh
‘cocs-um-bo-head’.
Cén bhaint a bhí
ag an dá rud léi
nó cén bhaint a bhí aici
leosan?
An bhanaltra a thug an nod di
is a chuir í i dtreo an eolais –
‘Cos í seo atá ceangailte díot
agus ceann eile acu anseo thíos fút.
Cos, cos eile,
a haon, a dó.
Caithfidh tú foghlaim
conas siúl leo.’
Ins na míosa fada
a lean
n’fheadar ar thit a croí
de réir mar a thit
trácht na coise uirthi,
a háirsí?
An Mhurúch agus Focail Áirithe
Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi
nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –
‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.
Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos
ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.
Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann
is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo
ar siúl ag daoine eile.
Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann
go mbeidh sí saor orthu
is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce
ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,
amach trí lár a codladh uirthi.
Níl aon namhaid eile aici
ach an saol fó-thoinn a chleacht sí
sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír
a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn
go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis
aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam
sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.
Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta
Is ea a shantaíos-sa.’
Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach
san eitheach í.
Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,
tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol
breactha óna láimh,
scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,
ar scothóg feamainne mar phár.
Tá trí cinn déag de scéalta fada
agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le
horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile
le tabhairt faoi ndeara ann.
Óna hathair is óna máthar chríonna is mó
a thóg sí síos iad.
Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir
a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó
thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.
Ní raibh aon dul as againn.’
Cháithfeadh sí fuil shróine
sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.
Cuimhne an Uisce
Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon
sa seomra folctha
ag glanadh a fiacla le slaod tiubh
is le sód bácála,
tuigtear di go líonann an seomra suas
le huisce.
Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní
is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís
thar a másaí is a cromáin is a básta.
Ní fada
go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.
Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas
rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha
atá ar maos ann.
Tá cuma na feamnaí orthu –
na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís
‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.
Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc
is ní fada
go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.
Tá strus uafásach
ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.
Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici
chun comparáid a dhéanamh leis.
Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.
Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil
bíonn a dóthain dua aici
ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú
is é a chur in iúl i gceart
don mheabhairdhochtúir.
Níl aon téarmaíocht aici,
ná téarmaí tagartha
ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú
do cad é ‘uisce’.
‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.
‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’
Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.
Deineann sí iarracht eile.
‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,
í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.
‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’
Leide Beag
Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’
ag cúléisteacht leis an murúch
b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd
cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh
uirthi lá fómhair is a naíonán
á bréagadh faoina seál aici.
‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,
ní tú gearrcach glas na gcaobach,
ní tú coileán an mhadra uisce,
ní tú lao na maoile caoile’,
an suantraí a bhí á chanadh aici
ach do stop sí suas láithreach bonn
chomh luath is a thuig sí
duine eile a bheith ar an bport.
Tuigeadh dom gur ghlac sí náire
i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.
Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir
den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.
人鱼在医院
她醒来
发现自己的鱼尾
杳无踪影
与她同床的
是两条瘦长、冰冷的腿。
你会以为那是缠绕的巨藻
或是成块的火腿。
‘他们一定
在捉弄我
这是除夕夜。
医院里一半人
喝得腿软
另一半
在恶作剧
即使如此，这也
有些过分了。’
想到这里，她一用力
把两条腿扔出房间。
但问题是
她不理解——
为什么她自己也跟着腿
摔了出去……
她是怎么
和双腿相连
双腿又是怎么
和她相连。
她的姐姐对她眨了眨眼
解释了一切的根缘。
‘你那儿有条腿连着
另一条还在它下面。
一条腿，两条腿……
- 两条……
现在你得学学
腿能做什么。’
漫长的岁月
接踵而至，
我想知道她的心是否失落
就像她的足弓陷下去，
脚背弓起来那样。
人鱼和某些词汇
无论你做什么，千万别提‘水’这个字
或任何暗示大海的内容——
‘海浪’，‘海潮’，‘海洋’，‘波涛汹涌’，‘咸咸的海水’。
她宁愿在盛夏时节考虑霜冻的到来
也不愿听人讲捕鱼、划船、渔网、虾笼。
当然，她知道这些东西是存在的，
也有其他人
和它们打交道。
她以为如果她捂上耳朵，把头转向一旁
她就能得到解脱
就能不再听到水怪的嘶呜
在深夜时宣告与她的血缘关系，
使她起一身鸡皮疙瘩
睡梦中冷汗层层。
她最讨厌
在陆地上翻开新的一页后
有人提醒她之前的水下生活
她完全否认
和之前有丝毫联系
无论何时，‘我从未对
那些老旧的迷信或古老的传统有任何兴趣
新鲜的空气、知识、大放光明的科学
才是我毕生所求。’
我随便她怎么说，要不是我发现
她骗人。
在都柏林大学
爱尔兰民俗系，
学校的收藏中有一份完整的手稿
是她写的，
在水里，用鱼鳍作笔，
写在一卷长长的海带上。
里面有十三篇长长的故事
和一些其他零碎的东西
以及符咒、古老的祈文、谜语等等。
来自她的父亲和祖母，
她主要是记录。
她拒绝承认这手稿，被逼无奈时她会说，
‘这是学校老师
给我们的作业。
我们别无选择。’
她宁愿流鼻血
也不愿承认自己参与过这份作品。
恢复了对水的记忆
有时人鱼的女儿
在浴室
用大牙刷和小苏打
清理牙齿
她有一种感觉
水在渐渐充满房间。
先是在脚底和脚踝
慢慢地上升
到大腿、臀部和腰间。
不一会儿
就到了腋下
她弯下腰，浸入水中，
去捡手巾和毛巾之类的
都湿透了。
看起来像海草——
就是那种长长的长丝海藻，
过去叫“美人鱼的头发”或“狐狸尾巴”的那种。
水突然退去
很快
房间又完全干了。
一种可怕的紧张
占据心头。
到头来
也无法比拟。
没有言语能说清。
每周心理治疗时
有太多太多要说
只为描述这个奇怪现象
只为给医生说清。
她没有专业术语
没有参考文献
或任何词汇来给出哪怕最微小的提示
来帮她说清楚水是什么。
“一种透明的液体”，她说，尽她所能。
“对的”，医生说，“继续”。
他引诱她继续造词。
她又试一次。
称之为“细流”，
小心翼翼地在字里行间转来转去。
“闪烁的薄膜。滴滴答答的玩意儿。湿湿的东西。”
小小的线索
你可以用你的一生
偷听这个人鱼的故事
之后你会得到一个小小的线索
关于她真正的家乡。一个秋日
我碰见她和她的孩子
她正在安抚披肩里裹着的孩子。
“你不是蓝绿相间的海豹幼崽。
不是大黑背鸥的灰色雏鸟。
不是水獭的宝宝，
也不是那瘦长无角的奶牛的孩子。”
这是她唱的摇篮曲
但她突然停顿
猛然意识到
有人在附近。
我明显感到她有些尴尬
尴尬于我旁听到她的话。
我也带走了这样的印象
那只催眠曲，婉转地说，使人想起大海。
An Mhurúch san Ospidéal
Dhúisigh sí
agus ní raibh a heireaball éisc ann
níos mó
ach istigh sa leaba léi
bhí an dá rud fada fuar seo.
Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad
nó slaimicí feola.
‘Mar mhagadh atá siad
ní foláir,
Oíche na Coda Móire.
Tá leath na foirne as a meabhair
le deoch
is an leath eile acu
róthugtha do jokeanna.
Mar sin féin is leor an méid seo,’
is do chaith sí an dá rud
amach as an seomra.
Ach seo í an chuid
ná tuigeann sí –
conas a thit sí féin ina ndiaidh
‘cocs-um-bo-head’.
Cén bhaint a bhí
ag an dá rud léi
nó cén bhaint a bhí aici
leosan?
An bhanaltra a thug an nod di
is a chuir í i dtreo an eolais –
‘Cos í seo atá ceangailte díot
agus ceann eile acu anseo thíos fút.
Cos, cos eile,
a haon, a dó.
Caithfidh tú foghlaim
conas siúl leo.’
Ins na míosa fada
a lean
n’fheadar ar thit a croí
de réir mar a thit
trácht na coise uirthi,
a háirsí?
An Mhurúch agus Focail Áirithe
Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi
nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –
‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.
Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos
ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.
Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann
is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo
ar siúl ag daoine eile.
Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann
go mbeidh sí saor orthu
is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce
ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,
amach trí lár a codladh uirthi.
Níl aon namhaid eile aici
ach an saol fó-thoinn a chleacht sí
sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír
a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn
go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis
aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam
sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.
Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta
Is ea a shantaíos-sa.’
Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach
san eitheach í.
Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,
tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol
breactha óna láimh,
scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,
ar scothóg feamainne mar phár.
Tá trí cinn déag de scéalta fada
agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le
horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile
le tabhairt faoi ndeara ann.
Óna hathair is óna máthar chríonna is mó
a thóg sí síos iad.
Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir
a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó
thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.
Ní raibh aon dul as againn.’
Cháithfeadh sí fuil shróine
sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.
Cuimhne an Uisce
Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon
sa seomra folctha
ag glanadh a fiacla le slaod tiubh
is le sód bácála,
tuigtear di go líonann an seomra suas
le huisce.
Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní
is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís
thar a másaí is a cromáin is a básta.
Ní fada
go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.
Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas
rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha
atá ar maos ann.
Tá cuma na feamnaí orthu –
na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís
‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.
Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc
is ní fada
go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.
Tá strus uafásach
ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.
Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici
chun comparáid a dhéanamh leis.
Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.
Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil
bíonn a dóthain dua aici
ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú
is é a chur in iúl i gceart
don mheabhairdhochtúir.
Níl aon téarmaíocht aici,
ná téarmaí tagartha
ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú
do cad é ‘uisce’.
‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.
‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’
Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.
Deineann sí iarracht eile.
‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,
í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.
‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’
Leide Beag
Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’
ag cúléisteacht leis an murúch
b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd
cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh
uirthi lá fómhair is a naíonán
á bréagadh faoina seál aici.
‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,
ní tú gearrcach glas na gcaobach,
ní tú coileán an mhadra uisce,
ní tú lao na maoile caoile’,
an suantraí a bhí á chanadh aici
ach do stop sí suas láithreach bonn
chomh luath is a thuig sí
duine eile a bheith ar an bport.
Tuigeadh dom gur ghlac sí náire
i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.
Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir
den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.
