唐哈吾忧，芳草绵远，掩我万般眷念，
幼体娇弱，秽土玷汙，信为余所沮畏。
安寝之所，觅迹祖坟，或解愁肠中味，
千回百转，我犹不怨，铁汉当忍天磨。
卧榻之侧，姹紫嫣红，纷纷且凋且落，
竞自斗艳，不过昙花，顷刻褪却光泽。
陷乎污泥，花开艳丽，本应摇曳生姿，
同草木腐，恶浊遮面，余心郁结不豁。
嗟乎吾爱，坎陷横流，莫非天可怜见?
孱躯相抵，茕茕无依，谁人伴君左右。
未尝耳闻，我儿患难，穷尽艰险滩涂，
素愿亲赴，阎罗宝殿，倘能换你人间。
月夜黟黑，拥衾难眠，心间块垒难除，
盖尔中正，似厉似昏，实是厄运兆头。
悔不当初，与友交游，谋猷非吾能图，
浮云苍狗，自尔归西，骄阳不莅滩口。
嗟乎吾忧，何事可为？人世碾我成泥，
柔荑汝手，如木吐息，意欲展我眉宇。
俏唇蜜饯，似仙奏乐，耳畔余香如缕，
娓娓相诉，莺歌细语，吾父无烦无扰。
呜呼我爱！尚可盼时，鲜令游思骋怀，
有儿如斯，一朝立功，日月熠煜交辉。
假女神名，智勇两全，立功立德立言，
人事可谋，天意难测，捧土断我肝肠。
Ochón! A Dhonncha, mo mhíle cogarach, fen bhfód so sínte;
fód an doichill ‘na luí ar do cholainn bhig, mo loma-sceimhle!
Dá mbeadh an codladh so i gCill na Dromad ort nó in uaigh san Iarthar
mo bhrón do bhogfadh, cé gur mhór mo dhochar, is ní bheinn id’ dhiaidh air.
Is feoite caite ‘tá na blátha scaipeadh ar do leaba chaoilse;
ba bhreá iad tamall ach thréig a dtaitneamh, níl snas ná brí iontu.
‘S tá an bláth ba ghile liom dár fhás ar ithir riamh ná a fhásfaidh choíche
ag dreo sa talamh, is go deo ní thacfaidh ag cur éirí croí orm.
Och, a chumannaigh! nár mhór an scrupall é an t-uisce dod’ luascadh,
gan neart id’ chuisleannaibh ná éinne i ngaire duit a thabharfadh fuarthan.
Scéal níor tugadh chugham ar bhaol mo linbh ná ar dhéine a chruatain –
ó! ‘s go raghainn go fonnmhar ar dhoimhin-lic Ifrinn chun tú a fhuascailt.
Tá an ré go dorcha, ní fhéadaim codladh, do shéan gach só mé.
Garbh doilbh liom an Ghaeilge oscailt – is olc an comhartha é.
Fuath liom sealad i gcomhluadar carad, bíonn a ngreann dom’ chiapadh.
Ón lá go bhfacasa go tláith ar an ngaineamh thú níor gheal an ghrian dom.
Och, mo mhairg! Cad a dhéanfad feasta ‘s an saol dom’ shuathadh,
gan do láimhín chailce mar leoithne i gcrannaibh ar mo mhalainn ghruama,
do bhéilín meala mar cheol na n-aingeal go binn im’ chluasaibh
á rá go cneasta liom: ‘Mo ghraidhn m’athair bocht, ná bíodh buairt ort!’
Ó mo chaithis é! is beag do cheapas-sa i dtráth mo dhóchais
ná beadh an leanbh so ‘na laoch mhear chalma i lár na fóirne,
a ghníomhartha gaisce ‘s a smaointe meanman ar son na Fódla –
ach an Té do dhealbhaigh de chré ar an dtalamh sinn, ní mar sin a d’ordaigh.
唐哈吾忧，芳草绵远，掩我万般眷念，
幼体娇弱，秽土玷汙，信为余所沮畏。
安寝之所，觅迹祖坟，或解愁肠中味，
千回百转，我犹不怨，铁汉当忍天磨。
卧榻之侧，姹紫嫣红，纷纷且凋且落，
竞自斗艳，不过昙花，顷刻褪却光泽。
陷乎污泥，花开艳丽，本应摇曳生姿，
同草木腐，恶浊遮面，余心郁结不豁。
嗟乎吾爱，坎陷横流，莫非天可怜见?
孱躯相抵，茕茕无依，谁人伴君左右。
未尝耳闻，我儿患难，穷尽艰险滩涂，
素愿亲赴，阎罗宝殿，倘能换你人间。
月夜黟黑，拥衾难眠，心间块垒难除，
盖尔中正，似厉似昏，实是厄运兆头。
悔不当初，与友交游，谋猷非吾能图，
浮云苍狗，自尔归西，骄阳不莅滩口。
嗟乎吾忧，何事可为？人世碾我成泥，
柔荑汝手，如木吐息，意欲展我眉宇。
俏唇蜜饯，似仙奏乐，耳畔余香如缕，
娓娓相诉，莺歌细语，吾父无烦无扰。
呜呼我爱！尚可盼时，鲜令游思骋怀，
有儿如斯，一朝立功，日月熠煜交辉。
假女神名，智勇两全，立功立德立言，
人事可谋，天意难测，捧土断我肝肠。
Ochón! A Dhonncha, mo mhíle cogarach, fen bhfód so sínte;
fód an doichill ‘na luí ar do cholainn bhig, mo loma-sceimhle!
Dá mbeadh an codladh so i gCill na Dromad ort nó in uaigh san Iarthar
mo bhrón do bhogfadh, cé gur mhór mo dhochar, is ní bheinn id’ dhiaidh air.
Is feoite caite ‘tá na blátha scaipeadh ar do leaba chaoilse;
ba bhreá iad tamall ach thréig a dtaitneamh, níl snas ná brí iontu.
‘S tá an bláth ba ghile liom dár fhás ar ithir riamh ná a fhásfaidh choíche
ag dreo sa talamh, is go deo ní thacfaidh ag cur éirí croí orm.
Och, a chumannaigh! nár mhór an scrupall é an t-uisce dod’ luascadh,
gan neart id’ chuisleannaibh ná éinne i ngaire duit a thabharfadh fuarthan.
Scéal níor tugadh chugham ar bhaol mo linbh ná ar dhéine a chruatain –
ó! ‘s go raghainn go fonnmhar ar dhoimhin-lic Ifrinn chun tú a fhuascailt.
Tá an ré go dorcha, ní fhéadaim codladh, do shéan gach só mé.
Garbh doilbh liom an Ghaeilge oscailt – is olc an comhartha é.
Fuath liom sealad i gcomhluadar carad, bíonn a ngreann dom’ chiapadh.
Ón lá go bhfacasa go tláith ar an ngaineamh thú níor gheal an ghrian dom.
Och, mo mhairg! Cad a dhéanfad feasta ‘s an saol dom’ shuathadh,
gan do láimhín chailce mar leoithne i gcrannaibh ar mo mhalainn ghruama,
do bhéilín meala mar cheol na n-aingeal go binn im’ chluasaibh
á rá go cneasta liom: ‘Mo ghraidhn m’athair bocht, ná bíodh buairt ort!’
Ó mo chaithis é! is beag do cheapas-sa i dtráth mo dhóchais
ná beadh an leanbh so ‘na laoch mhear chalma i lár na fóirne,
a ghníomhartha gaisce ‘s a smaointe meanman ar son na Fódla –
ach an Té do dhealbhaigh de chré ar an dtalamh sinn, ní mar sin a d’ordaigh.
