第二部，第五段
那一晚，第一場暴雨襲擊。船身在波濤大海中狂舞。暴風嚎哮的聲音像飽受折磨的悲慘靈魂。
船底統艙裡面看不見狂亂的大海，在黑暗中的人們想像末日將近。好幾口人家被劇烈搖晃的大浪摔出床外。他們和統艙另一頭的旅客跌撞成堆，隨後又被摔上隔間木板。他們撞得遍體麟傷，年紀還小的孩子們幾乎奄奄一息。
隨著船身每次的劇烈震盪，乘客飽受驚恐地哀嚎。海水從甲板上湧入。床墊濕透了，積水深及腳踝。鍋碗瓢盆在統艙裡滑動，瓶子和盤子碎了滿地。
整艘船從上到下劇烈搖晃。統艙底下的人們深信船身即將裂成兩半，海水將把他們吞噬於海底。
波頓船長下令把通往統艙的艙口封死。底下的旅客發現他們被困在漆黑的地窖後只感到更加慌恐。他們沒有熱食，飲用水也參雜海水。現在全部的人都無法使用上頭的兩間廁所。他們就像被困在牢籠的牲畜。
過了一陣子風暴稍微減緩，他們開始勘查損傷。大部分的人都有受傷和瘀傷。鍋碗瓢盆和食物撒落一地。衣服、鞋子和毛毯同樣零落遍地。一位手肘骨折的女子呆坐一角。另一處角落裡躺著一個胸骨瘀傷的嬰孩。
部分乘客試圖幫助他們受傷的旅伴。其他的人們則開始收拾零落的物品，將他們回歸原位。乘客一個接一個匆忙地走上艙口，想要使用艙頂上的洗手間。儘管他們大聲呼喊，艙口依舊原封不動。統艙的人就這樣被封死整整兩天，直到暴風過境，海面回歸平靜。
在統艙的旅客陷入無廁所可用的悲慘處境。年輕人和孩童們有自己一套解方：需要如廁的時候，他們就地解決。過了一陣子，其他的人也只能尋求最適當的方式解決生理需求。一些女孩們為了維持體面，偷偷在底層的貨艙解決。這艘船剛好運載動物皮毛，因此發出可怕的酸臭味。
「你可以陪我下去嗎?」安雅．德寶兒輕聲地問莫拉。「貨艙很暗，我一個人在下面會害怕。那邊還有好多老鼠。」
莫拉牽起他的手，兩人悄悄地往下走。他們在貨艙中間找尋尚未被使用過的地方。他們下意識地製造聲響嚇跑老鼠。
「早知道就該聽碼頭上兜售尿桶的小販，」莫拉說，「如果聽他的建議，我們現在也不會落到這步田地。」
「就算有尿桶也很難保持乾淨啊。」
「不會的。你只要在把手上綁上乾淨的繩子就可以把尿桶倒進海裡。」
「這些穢物好噁心! 我快受不了了。」安雅手指掐著鼻子。
「這裡比屠宰場還糟糕。」
「不用多久上面就會跟這邊一樣糟糕了。大人小孩的糞便每天往上堆。船上的工作人員真應該把這些穢物清乾淨。」
「如果艙口不趕快打開，我們都會被臭死在這裡。」
「他們才不會那麼容易開艙口。他們根本不管我們這些統艙旅客的死活。」
(28-30 頁)
Translated from the English translation of Esperanza by Séamus Ó Coileáin.
Cuid II, Mír 5
Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.
Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.
Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.
Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.
D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.
Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.
Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.
Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.
‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’
Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.
‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’
‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’
‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’
‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.
‘Tá sé níos measa ná seamlas.’
‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’
‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’
‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’
(Leathanaigh 28-30)
第二部，第五段
那一晚，第一場暴雨襲擊。船身在波濤大海中狂舞。暴風嚎哮的聲音像飽受折磨的悲慘靈魂。
船底統艙裡面看不見狂亂的大海，在黑暗中的人們想像末日將近。好幾口人家被劇烈搖晃的大浪摔出床外。他們和統艙另一頭的旅客跌撞成堆，隨後又被摔上隔間木板。他們撞得遍體麟傷，年紀還小的孩子們幾乎奄奄一息。
隨著船身每次的劇烈震盪，乘客飽受驚恐地哀嚎。海水從甲板上湧入。床墊濕透了，積水深及腳踝。鍋碗瓢盆在統艙裡滑動，瓶子和盤子碎了滿地。
整艘船從上到下劇烈搖晃。統艙底下的人們深信船身即將裂成兩半，海水將把他們吞噬於海底。
波頓船長下令把通往統艙的艙口封死。底下的旅客發現他們被困在漆黑的地窖後只感到更加慌恐。他們沒有熱食，飲用水也參雜海水。現在全部的人都無法使用上頭的兩間廁所。他們就像被困在牢籠的牲畜。
過了一陣子風暴稍微減緩，他們開始勘查損傷。大部分的人都有受傷和瘀傷。鍋碗瓢盆和食物撒落一地。衣服、鞋子和毛毯同樣零落遍地。一位手肘骨折的女子呆坐一角。另一處角落裡躺著一個胸骨瘀傷的嬰孩。
部分乘客試圖幫助他們受傷的旅伴。其他的人們則開始收拾零落的物品，將他們回歸原位。乘客一個接一個匆忙地走上艙口，想要使用艙頂上的洗手間。儘管他們大聲呼喊，艙口依舊原封不動。統艙的人就這樣被封死整整兩天，直到暴風過境，海面回歸平靜。
在統艙的旅客陷入無廁所可用的悲慘處境。年輕人和孩童們有自己一套解方：需要如廁的時候，他們就地解決。過了一陣子，其他的人也只能尋求最適當的方式解決生理需求。一些女孩們為了維持體面，偷偷在底層的貨艙解決。這艘船剛好運載動物皮毛，因此發出可怕的酸臭味。
「你可以陪我下去嗎?」安雅．德寶兒輕聲地問莫拉。「貨艙很暗，我一個人在下面會害怕。那邊還有好多老鼠。」
莫拉牽起他的手，兩人悄悄地往下走。他們在貨艙中間找尋尚未被使用過的地方。他們下意識地製造聲響嚇跑老鼠。
「早知道就該聽碼頭上兜售尿桶的小販，」莫拉說，「如果聽他的建議，我們現在也不會落到這步田地。」
「就算有尿桶也很難保持乾淨啊。」
「不會的。你只要在把手上綁上乾淨的繩子就可以把尿桶倒進海裡。」
「這些穢物好噁心! 我快受不了了。」安雅手指掐著鼻子。
「這裡比屠宰場還糟糕。」
「不用多久上面就會跟這邊一樣糟糕了。大人小孩的糞便每天往上堆。船上的工作人員真應該把這些穢物清乾淨。」
「如果艙口不趕快打開，我們都會被臭死在這裡。」
「他們才不會那麼容易開艙口。他們根本不管我們這些統艙旅客的死活。」
(28-30 頁)
Translated from the English translation of Esperanza by Séamus Ó Coileáin.
Cuid II, Mír 5
Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.
Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.
Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.
Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.
D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.
Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.
Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.
Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.
‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’
Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.
‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’
‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’
‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’
‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.
‘Tá sé níos measa ná seamlas.’
‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’
‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’
‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’
(Leathanaigh 28-30)
