第二部分，第五章
那一夜他们第一次经历了暴雨的洗礼。汹涌的海面上，希望号就像一只提线木偶般任人摆弄。呼啸的狂风，让人不由得想到灵魂在地狱里的嘶吼。
虽然在船舱里看不到外面的情况，但大家都明白，外面比末日好不到哪去。海浪打在船上，把一些人从床上拍下，狠狠地撞向了船舱另一侧的人，但还由不得他们喘息，就又被甩到了木头隔板那里。这一番把大家折腾地鼻青脸肿，有一些孩子甚至感觉生命已是遥遥无期。
希望号每摇晃一下，船舱里就会多几分哀嚎。海水也开始从甲板上漏了下来，浸湿了床垫，没过了脚踝。各式各样的瓶瓶罐罐散落一地，还有一些碎玻璃和碎碟子。
希望号的每一寸木板都在剧烈地摇晃，船舱里的人们绝望地等待着海浪撞烂船体，将他们拽向深渊。
在伯顿船长下令关闭船舱的舱口后，船舱里的恐慌加剧了，大家觉得自己无异于是被关在一个不见天日的地牢中。他们本就没有了食物与淡水，现在连仅有的两个厕所也去不了了，就像是被关进笼子里的家畜。
过了一会儿，暴雨的威力逐渐减弱，里面的人们开始检查损失：许多人都或轻或重地受了伤；各种器皿与食物掉得到处都是，还有一些衣服、鞋子、毯子之类的；有伤到手肘的女人；还有撞到肋骨的婴儿。
有人尝试去帮助他们，剩下的人则开始收拾这一地的东西。之后他们一个接着一个冲了上去，要求船员们打开舱口好去上厕所。尽管他们如此要求，舱口仍是没有打开。它关闭了整整两天，直到海面平息了怒火。
没有厕所可用的这两天，船舱里的生活简直是水深火热。一些年轻小伙子和孩子们倒是能自行处理，就像本能一样，他们能找到最适合的地方来解决个人问题。没过多久，剩下的人也开始寻找最适合他们解决个人问题的地方了。一些女孩子碍于面子，悄悄去了下面的货舱解决。那里运着兽皮，导致货舱里一股子恶心的酸臭味。
“你能陪我一起去嘛？”安妮·德坡轻声对玛莉说，“我害怕一个人在那么黑的地方，下面还全是老鼠。”
玛莉牵起了她的手悄悄溜了下去。她们在货舱中心找着还没有被用过的地方，尽力地制造响声来吓跑老鼠。
“我们真应该多听一下那个卖夜壶的码头小贩的话的，”玛莉抱怨着，“当时要是买了现在也不至于到这般田地。”
“清理夜壶很麻烦的。”
“不会的，你随便拿个绳子往把手上一系然后扔海里就行啦。”
“听着就恶心，我可受不了。”安妮拿手捏住自己的鼻子。
“还不如屠宰场好闻。”
“不用多久上面也会这样的，他们的那些东西堆得一天比一天高。船员应该把它们清理干净的。”
“如果他们不把舱口打开，我们早晚要熏死的。”
“除非他们觉得自己舒坦了，否则他们不会开的，更不会在乎我们这些人。”
(Pages 28-30)
Cuid II, Mír 5
Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.
Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.
Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.
Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.
D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.
Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.
Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.
Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.
‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’
Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.
‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’
‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’
‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’
‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.
‘Tá sé níos measa ná seamlas.’
‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’
‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’
‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’
(Leathanaigh 28-30)
第二部分，第五章
那一夜他们第一次经历了暴雨的洗礼。汹涌的海面上，希望号就像一只提线木偶般任人摆弄。呼啸的狂风，让人不由得想到灵魂在地狱里的嘶吼。
虽然在船舱里看不到外面的情况，但大家都明白，外面比末日好不到哪去。海浪打在船上，把一些人从床上拍下，狠狠地撞向了船舱另一侧的人，但还由不得他们喘息，就又被甩到了木头隔板那里。这一番把大家折腾地鼻青脸肿，有一些孩子甚至感觉生命已是遥遥无期。
希望号每摇晃一下，船舱里就会多几分哀嚎。海水也开始从甲板上漏了下来，浸湿了床垫，没过了脚踝。各式各样的瓶瓶罐罐散落一地，还有一些碎玻璃和碎碟子。
希望号的每一寸木板都在剧烈地摇晃，船舱里的人们绝望地等待着海浪撞烂船体，将他们拽向深渊。
在伯顿船长下令关闭船舱的舱口后，船舱里的恐慌加剧了，大家觉得自己无异于是被关在一个不见天日的地牢中。他们本就没有了食物与淡水，现在连仅有的两个厕所也去不了了，就像是被关进笼子里的家畜。
过了一会儿，暴雨的威力逐渐减弱，里面的人们开始检查损失：许多人都或轻或重地受了伤；各种器皿与食物掉得到处都是，还有一些衣服、鞋子、毯子之类的；有伤到手肘的女人；还有撞到肋骨的婴儿。
有人尝试去帮助他们，剩下的人则开始收拾这一地的东西。之后他们一个接着一个冲了上去，要求船员们打开舱口好去上厕所。尽管他们如此要求，舱口仍是没有打开。它关闭了整整两天，直到海面平息了怒火。
没有厕所可用的这两天，船舱里的生活简直是水深火热。一些年轻小伙子和孩子们倒是能自行处理，就像本能一样，他们能找到最适合的地方来解决个人问题。没过多久，剩下的人也开始寻找最适合他们解决个人问题的地方了。一些女孩子碍于面子，悄悄去了下面的货舱解决。那里运着兽皮，导致货舱里一股子恶心的酸臭味。
“你能陪我一起去嘛？”安妮·德坡轻声对玛莉说，“我害怕一个人在那么黑的地方，下面还全是老鼠。”
玛莉牵起了她的手悄悄溜了下去。她们在货舱中心找着还没有被用过的地方，尽力地制造响声来吓跑老鼠。
“我们真应该多听一下那个卖夜壶的码头小贩的话的，”玛莉抱怨着，“当时要是买了现在也不至于到这般田地。”
“清理夜壶很麻烦的。”
“不会的，你随便拿个绳子往把手上一系然后扔海里就行啦。”
“听着就恶心，我可受不了。”安妮拿手捏住自己的鼻子。
“还不如屠宰场好闻。”
“不用多久上面也会这样的，他们的那些东西堆得一天比一天高。船员应该把它们清理干净的。”
“如果他们不把舱口打开，我们早晚要熏死的。”
“除非他们觉得自己舒坦了，否则他们不会开的，更不会在乎我们这些人。”
(Pages 28-30)
Cuid II, Mír 5
Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.
Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.
Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.
Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.
D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.
Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.
Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.
Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.
‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’
Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.
‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’
‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’
‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’
‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.
‘Tá sé níos measa ná seamlas.’
‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’
‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’
‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’
(Leathanaigh 28-30)
