第二部分，第五章
当天夜里第一场风暴来袭。在波涛汹涌的海面上，希望号剧烈地颠簸着。狂风怒号着，咆哮着，好似灵魂在地狱里受尽折磨而发出的阵阵嘶吼。
虽然从统舱里看不见外面的情况，但这些在黑暗中的人们都知道，外面即是世界末日之景。猛烈的海浪击打着船身，把好几家人从床上拍下，狠狠地撞向了统舱另一侧的人，他们紧接着又被甩到了木制搁板那边。这些可怜的人被折腾地遍体鳞伤，有些孩子甚至险些被折磨死。
船身每次剧烈地摇晃一下，乘客们都会发出惊恐地哀嚎。海水开始从上方的甲板漏下来，浸湿了床垫，渐渐没过了脚踝。锅罐陶器洒落一地，在地板上滑来滑去，瓶子和碟子则被这颠簸捣成了碎片。
希望号船身的每一寸都在剧烈地抖动着，船舱里的人心如死灰，等待着船只被海浪撕碎，再被深渊吞没的悲惨结局
在伯顿船长下令关闭船舱的舱口后，舱里的人变得更加恐惧，船舱现在就像是一个阴暗的地牢。他们本就没有热乎的饭食和能喝的淡水，如今连厕所也去不了了，处境可谓是笼中困兽。
过了一会儿，风暴的威力稍微减弱，舱里的人们开始检查估算损失：许多人都或轻或重地受了伤。锅碗瓢盆碎了一地，食物掉的哪儿都是，还有一些衣服、鞋子和毯子，也都散落在船舱各处。有手肘受伤的女人，也有肋骨受伤的婴儿。
一些人试图帮助伤者。还有大部分人开始把捡散落在地上的物品放回原位。他们一个接一个，急匆匆地往舱口的厕所跑。尽管他们喊着叫着，舱口始终没打开，直到两天后海面风平浪静才恢复使用。
厕所不能用让舱里的乘客苦不堪言。年轻人和小孩有解决办法，三急来时他们能找个合适的地方解决燃眉之急。随后，其他人也决定找个地方解决。有些女孩因为害羞而躲在货物甲板下方便。但由于这次船上运的是兽皮，这导致他们散发着一股股令人作呕的馊味。
“你能陪我一起去吗？”安妮·德坡悄悄地对玛琳说，“我怕黑，下面还到处都是老鼠。”
玛琳拉着她的手悄悄地溜了下去。她们在货舱中心摸索着寻找没有被使用过的地方，尽力地弄出响声去吓跑老鼠。
“我们早知道就应该听码头卖夜壶的小贩的话，” 玛琳说，“如果当时买了夜壶，我们就不会是现在这个窘境了。”
“清理夜壶可是很麻烦的。”
“才没有，你只需要在夜壶的把儿上系上绳子，然后把它倒入海里就行啦。”
“这里太恶心了！我受不了。”安妮用手指捏着鼻子说。
“比屠宰场还要难闻。”
“过不了多久甲板上也会和这里一个样了。老的少的排泄物会一日一日的堆起来。船员应该把它们清理干净的。”
“如果他们再不打开舱门，我们迟早会被熏死。”
“除非他们自己舒服了，才有可能开。他们才不会管统舱的事呢。”
Cuid II, Mír 5
Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.
Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.
Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.
Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.
D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.
Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.
Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.
Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.
‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’
Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.
‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’
‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’
‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’
‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.
‘Tá sé níos measa ná seamlas.’
‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’
‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’
‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’
(Leathanaigh 28-30)
第二部分，第五章
当天夜里第一场风暴来袭。在波涛汹涌的海面上，希望号剧烈地颠簸着。狂风怒号着，咆哮着，好似灵魂在地狱里受尽折磨而发出的阵阵嘶吼。
虽然从统舱里看不见外面的情况，但这些在黑暗中的人们都知道，外面即是世界末日之景。猛烈的海浪击打着船身，把好几家人从床上拍下，狠狠地撞向了统舱另一侧的人，他们紧接着又被甩到了木制搁板那边。这些可怜的人被折腾地遍体鳞伤，有些孩子甚至险些被折磨死。
船身每次剧烈地摇晃一下，乘客们都会发出惊恐地哀嚎。海水开始从上方的甲板漏下来，浸湿了床垫，渐渐没过了脚踝。锅罐陶器洒落一地，在地板上滑来滑去，瓶子和碟子则被这颠簸捣成了碎片。
希望号船身的每一寸都在剧烈地抖动着，船舱里的人心如死灰，等待着船只被海浪撕碎，再被深渊吞没的悲惨结局
在伯顿船长下令关闭船舱的舱口后，舱里的人变得更加恐惧，船舱现在就像是一个阴暗的地牢。他们本就没有热乎的饭食和能喝的淡水，如今连厕所也去不了了，处境可谓是笼中困兽。
过了一会儿，风暴的威力稍微减弱，舱里的人们开始检查估算损失：许多人都或轻或重地受了伤。锅碗瓢盆碎了一地，食物掉的哪儿都是，还有一些衣服、鞋子和毯子，也都散落在船舱各处。有手肘受伤的女人，也有肋骨受伤的婴儿。
一些人试图帮助伤者。还有大部分人开始把捡散落在地上的物品放回原位。他们一个接一个，急匆匆地往舱口的厕所跑。尽管他们喊着叫着，舱口始终没打开，直到两天后海面风平浪静才恢复使用。
厕所不能用让舱里的乘客苦不堪言。年轻人和小孩有解决办法，三急来时他们能找个合适的地方解决燃眉之急。随后，其他人也决定找个地方解决。有些女孩因为害羞而躲在货物甲板下方便。但由于这次船上运的是兽皮，这导致他们散发着一股股令人作呕的馊味。
“你能陪我一起去吗？”安妮·德坡悄悄地对玛琳说，“我怕黑，下面还到处都是老鼠。”
玛琳拉着她的手悄悄地溜了下去。她们在货舱中心摸索着寻找没有被使用过的地方，尽力地弄出响声去吓跑老鼠。
“我们早知道就应该听码头卖夜壶的小贩的话，” 玛琳说，“如果当时买了夜壶，我们就不会是现在这个窘境了。”
“清理夜壶可是很麻烦的。”
“才没有，你只需要在夜壶的把儿上系上绳子，然后把它倒入海里就行啦。”
“这里太恶心了！我受不了。”安妮用手指捏着鼻子说。
“比屠宰场还要难闻。”
“过不了多久甲板上也会和这里一个样了。老的少的排泄物会一日一日的堆起来。船员应该把它们清理干净的。”
“如果他们再不打开舱门，我们迟早会被熏死。”
“除非他们自己舒服了，才有可能开。他们才不会管统舱的事呢。”
Cuid II, Mír 5
Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.
Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.
Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.
Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.
D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.
Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.
Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.
Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.
‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’
Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.
‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’
‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’
‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’
‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.
‘Tá sé níos measa ná seamlas.’
‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’
‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’
‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’
(Leathanaigh 28-30)
