我夭折的儿子啊，你是我在这片草皮之下的万千眷恋，
这卑鄙的草坪躺压在你小小的身躯之上——让我心生恐惧。
如果今夜你能安眠于埋葬你的德罗莫德或者西边的某个坟墓，
那么我的悲伤也就能减轻些了，尽管这痛苦仍然沉重，我也不会再生怨尤。
花瓣零落在你的棺椁上，日渐凋谢，终至枯萎。
它们一度光鲜亮丽，但是光泽已然褪去，生命也不复存在。
虽世间花朵万千，我心中最明艳的那一株，
如今却也深埋地下，再也无法令我快活。
唉，我挚爱的儿子，你溺水的时候是否承受着万分痛苦？
你的脉搏这般虚弱，身边也无人带你解脱吗？
我亦不知你身陷危难，
——噢，如果我能拯救你，就算是赴汤蹈火，我也在所不辞。
月色茫茫，辗转反侧。所有的安逸啊，都渐行渐远。
我这个所谓坦率的盖尔人似乎变得冷峻而阴郁——这是一种不祥的预兆。
我甚至讨厌和朋友一起度过时光，他们的谈笑风生惹恼我。
我在沙滩上看到气息奄奄的你！自从那一天起，我就再未被太阳照耀过。
唉，我的儿子啊，我现在能做什么？世界这般折磨我，是为何！
——你那白皙的小手，如微风于树梢间拂过，从我紧蹙的眉间消逝，
还有你那仿若熟透樱桃般的小嘴，似有天使的音乐，在我耳中甜美地吟唱着，
温柔地对我说:“亲爱的父亲，可怜的父亲，不要忧愁。”
噢，我最亲爱的孩子!
我曾盼他前程似锦，盼他勇武矫健，来日当为一世之雄，荣誉等身，
盼他战无不胜、热血满腔，盼他常怀忧国之心，而爱尔兰是他的牵挂，
——岂料，神灵却自有安排，夺走我儿芳华！
Ochón! A Dhonncha, mo mhíle cogarach, fen bhfód so sínte;
fód an doichill ‘na luí ar do cholainn bhig, mo loma-sceimhle!
Dá mbeadh an codladh so i gCill na Dromad ort nó in uaigh san Iarthar
mo bhrón do bhogfadh, cé gur mhór mo dhochar, is ní bheinn id’ dhiaidh air.
Is feoite caite ‘tá na blátha scaipeadh ar do leaba chaoilse;
ba bhreá iad tamall ach thréig a dtaitneamh, níl snas ná brí iontu.
‘S tá an bláth ba ghile liom dár fhás ar ithir riamh ná a fhásfaidh choíche
ag dreo sa talamh, is go deo ní thacfaidh ag cur éirí croí orm.
Och, a chumannaigh! nár mhór an scrupall é an t-uisce dod’ luascadh,
gan neart id’ chuisleannaibh ná éinne i ngaire duit a thabharfadh fuarthan.
Scéal níor tugadh chugham ar bhaol mo linbh ná ar dhéine a chruatain –
ó! ‘s go raghainn go fonnmhar ar dhoimhin-lic Ifrinn chun tú a fhuascailt.
Tá an ré go dorcha, ní fhéadaim codladh, do shéan gach só mé.
Garbh doilbh liom an Ghaeilge oscailt – is olc an comhartha é.
Fuath liom sealad i gcomhluadar carad, bíonn a ngreann dom’ chiapadh.
Ón lá go bhfacasa go tláith ar an ngaineamh thú níor gheal an ghrian dom.
Och, mo mhairg! Cad a dhéanfad feasta ‘s an saol dom’ shuathadh,
gan do láimhín chailce mar leoithne i gcrannaibh ar mo mhalainn ghruama,
do bhéilín meala mar cheol na n-aingeal go binn im’ chluasaibh
á rá go cneasta liom: ‘Mo ghraidhn m’athair bocht, ná bíodh buairt ort!’
Ó mo chaithis é! is beag do cheapas-sa i dtráth mo dhóchais
ná beadh an leanbh so ‘na laoch mhear chalma i lár na fóirne,
a ghníomhartha gaisce ‘s a smaointe meanman ar son na Fódla –
ach an Té do dhealbhaigh de chré ar an dtalamh sinn, ní mar sin a d’ordaigh.
我夭折的儿子啊，你是我在这片草皮之下的万千眷恋，
这卑鄙的草坪躺压在你小小的身躯之上——让我心生恐惧。
如果今夜你能安眠于埋葬你的德罗莫德或者西边的某个坟墓，
那么我的悲伤也就能减轻些了，尽管这痛苦仍然沉重，我也不会再生怨尤。
花瓣零落在你的棺椁上，日渐凋谢，终至枯萎。
它们一度光鲜亮丽，但是光泽已然褪去，生命也不复存在。
虽世间花朵万千，我心中最明艳的那一株，
如今却也深埋地下，再也无法令我快活。
唉，我挚爱的儿子，你溺水的时候是否承受着万分痛苦？
你的脉搏这般虚弱，身边也无人带你解脱吗？
我亦不知你身陷危难，
——噢，如果我能拯救你，就算是赴汤蹈火，我也在所不辞。
月色茫茫，辗转反侧。所有的安逸啊，都渐行渐远。
我这个所谓坦率的盖尔人似乎变得冷峻而阴郁——这是一种不祥的预兆。
我甚至讨厌和朋友一起度过时光，他们的谈笑风生惹恼我。
我在沙滩上看到气息奄奄的你！自从那一天起，我就再未被太阳照耀过。
唉，我的儿子啊，我现在能做什么？世界这般折磨我，是为何！
——你那白皙的小手，如微风于树梢间拂过，从我紧蹙的眉间消逝，
还有你那仿若熟透樱桃般的小嘴，似有天使的音乐，在我耳中甜美地吟唱着，
温柔地对我说:“亲爱的父亲，可怜的父亲，不要忧愁。”
噢，我最亲爱的孩子!
我曾盼他前程似锦，盼他勇武矫健，来日当为一世之雄，荣誉等身，
盼他战无不胜、热血满腔，盼他常怀忧国之心，而爱尔兰是他的牵挂，
——岂料，神灵却自有安排，夺走我儿芳华！
Ochón! A Dhonncha, mo mhíle cogarach, fen bhfód so sínte;
fód an doichill ‘na luí ar do cholainn bhig, mo loma-sceimhle!
Dá mbeadh an codladh so i gCill na Dromad ort nó in uaigh san Iarthar
mo bhrón do bhogfadh, cé gur mhór mo dhochar, is ní bheinn id’ dhiaidh air.
Is feoite caite ‘tá na blátha scaipeadh ar do leaba chaoilse;
ba bhreá iad tamall ach thréig a dtaitneamh, níl snas ná brí iontu.
‘S tá an bláth ba ghile liom dár fhás ar ithir riamh ná a fhásfaidh choíche
ag dreo sa talamh, is go deo ní thacfaidh ag cur éirí croí orm.
Och, a chumannaigh! nár mhór an scrupall é an t-uisce dod’ luascadh,
gan neart id’ chuisleannaibh ná éinne i ngaire duit a thabharfadh fuarthan.
Scéal níor tugadh chugham ar bhaol mo linbh ná ar dhéine a chruatain –
ó! ‘s go raghainn go fonnmhar ar dhoimhin-lic Ifrinn chun tú a fhuascailt.
Tá an ré go dorcha, ní fhéadaim codladh, do shéan gach só mé.
Garbh doilbh liom an Ghaeilge oscailt – is olc an comhartha é.
Fuath liom sealad i gcomhluadar carad, bíonn a ngreann dom’ chiapadh.
Ón lá go bhfacasa go tláith ar an ngaineamh thú níor gheal an ghrian dom.
Och, mo mhairg! Cad a dhéanfad feasta ‘s an saol dom’ shuathadh,
gan do láimhín chailce mar leoithne i gcrannaibh ar mo mhalainn ghruama,
do bhéilín meala mar cheol na n-aingeal go binn im’ chluasaibh
á rá go cneasta liom: ‘Mo ghraidhn m’athair bocht, ná bíodh buairt ort!’
Ó mo chaithis é! is beag do cheapas-sa i dtráth mo dhóchais
ná beadh an leanbh so ‘na laoch mhear chalma i lár na fóirne,
a ghníomhartha gaisce ‘s a smaointe meanman ar son na Fódla –
ach an Té do dhealbhaigh de chré ar an dtalamh sinn, ní mar sin a d’ordaigh.
