• Eng
  • Ga
  • Home
  • About Us
    • About Aistriu
    • Project Team
    • Project Partners
    • Call for translators
    • Artist Commissions
  • Texts
  • Translators
  • Blog
  • Contact

A bordo do Esperanza

  1. Home
  2. A bordo do Esperanza

Translator: Catarina Lageiro

Portuguese, Portugal 29.04.2020 0 comments
  • translateTranslation

Parte II, Secção 5

 

A primeira tempestade atingiu-os naquela noite. O barco começou a dançar descontroladamente no mar agitado. O vento uivava como almas penadas a serem torturadas.

 

O mar agreste não se avistava do porão, mas aqueles que estavam lá em baixo na escuridão imaginavam que o fim do mundo estava próximo. As ondas violentas atiravam algumas famílias para fora das suas camas, indo contra os passageiros do outro lado do porão. Depois eram atirados contra as anteparas de madeira. Ficavam magoados e pisados. A própria vida das crianças ficava por um fio.

 

Os passageiros gritavam em terror a cada oscilação do barco. A água do mar começou a escorrer do convés de cima. Os colchões ficaram ensopados e a água subiu acima dos tornozelos. Tachos e jarros, louças e frascos escorriam do porão; garrafas e pratos partiam-se em bocadinhos.

 

A embarcação tremia de cima a baixo e os que estavam no porão tinham a certeza de que estava prestes a destruir-se e todos seriam engolidos pelas profundezas do oceano.

 

O Capitão Burton mandou a sua tripulação fechar a escotilha no porão. Os que estavam em baixo ficaram aterrorizados quando descobriram que estavam presos na sua masmorra sombria. Não tinham comida quente e a água potável estava contaminada por água do mar. Agora ninguém podia subir para as duas casas de banho de cima. Eles estavam como animais presos numa jaula.

 

Passado algum tempo, quando a tempestade acalmou um pouco, começaram a avaliar os estragos. Muitos deles estavam pisados e feridos. Por todo o lado, estavam espalhados tachos, panelas e comida, bem como roupas, sapatos e cobertores. Num canto, havia uma mulher com o cotovelo partido. Noutro canto, havia um bebé com ferimentos nas costelas.

 

Algumas pessoas tentavam ajudar aqueles que estavam feridos. A maioria das outras pessoas começaram a recolher as coisas e a colocá-las nos seus devidos lugares. Elas apressavam-se, umas atrás das outras, até à escotilha para irem à casa de banho. Apesar de chamarem, a escotilha não abria. Manteve-se fechada durante dois dias, até que a tempestade desapareceu e o mar se acalmou.

 

Quem estava no porão estava a passar por grandes dificuldades sem o uso das casas de banho. Os jovens e as crianças tinham as suas próprias soluções. Quando a natureza chamava, tratavam do assunto nos sítios que mais lhes convinham. Algum tempo depois, os outros tinham que tratar do assunto onde achavam ser mais conveniente. Para não parecer mal, algumas das raparigas iam sorrateiramente até ao porão de baixo. Naquela altura, o barco levava peles de animal. O cheiro que deitavam era horrível e azedo.

 

— Podes vir comigo? — sussurrou Áine de Paor a Máire. — Tenho medo de estar sozinha na escuridão lá em baixo. Aquele sítio está cheio de ratos.

 

Máire pegou na mão dela e escapuliram-se para baixo. Elas procuraram o centro do porão que ainda não tinha sido usado. Fizeram o máximo barulho possível para afugentar os ratos.

 

— Devíamos ter ouvido o vendedor ambulante que estava a vender penicos no cais — disse Máire. — Não estaríamos nesta situação difícil se lhe tivéssemos dado ouvidos.

 

— Ia ser difícil mantê-los limpos.

 

— Não ia nada. Só tinhas que amarrar um cordão à pega e mergulhá-lo no mar.

 

— Esta imundície é nojenta! Já não aguento. — Áine apertou o nariz com os dedos

.

— É pior que o matadouro.

 

— Não tarda muito, lá em cima vai ficar tão mau quanto aqui. Os dejetos dos mais velhos e dos mais novos estão a aumentar dia após dia. A tripulação devia limpar todo o desperdício.

 

— Se não se despacharem a abrir a escotilha, vamos ficar todos sufocados.

 

— Não a vão abrir enquanto nãos lhes der jeito. Eles não querem saber dos que estão no porão.

Cuid II, Mír 5

 

Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.

 

Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.

 

Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.

 

Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.

 

D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.

 

Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.

 

Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.

 

Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.

 

‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’

 

Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.

 

‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’

 

‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’

 

‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’

 

‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.

 

‘Tá sé níos measa ná seamlas.’

 

‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’

 

‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’

 

‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’

(Leathanaigh 28-30)

  • translateTranslation
  • import_contactsOriginal text

Parte II, Secção 5

 

A primeira tempestade atingiu-os naquela noite. O barco começou a dançar descontroladamente no mar agitado. O vento uivava como almas penadas a serem torturadas.

 

O mar agreste não se avistava do porão, mas aqueles que estavam lá em baixo na escuridão imaginavam que o fim do mundo estava próximo. As ondas violentas atiravam algumas famílias para fora das suas camas, indo contra os passageiros do outro lado do porão. Depois eram atirados contra as anteparas de madeira. Ficavam magoados e pisados. A própria vida das crianças ficava por um fio.

 

Os passageiros gritavam em terror a cada oscilação do barco. A água do mar começou a escorrer do convés de cima. Os colchões ficaram ensopados e a água subiu acima dos tornozelos. Tachos e jarros, louças e frascos escorriam do porão; garrafas e pratos partiam-se em bocadinhos.

 

A embarcação tremia de cima a baixo e os que estavam no porão tinham a certeza de que estava prestes a destruir-se e todos seriam engolidos pelas profundezas do oceano.

 

O Capitão Burton mandou a sua tripulação fechar a escotilha no porão. Os que estavam em baixo ficaram aterrorizados quando descobriram que estavam presos na sua masmorra sombria. Não tinham comida quente e a água potável estava contaminada por água do mar. Agora ninguém podia subir para as duas casas de banho de cima. Eles estavam como animais presos numa jaula.

 

Passado algum tempo, quando a tempestade acalmou um pouco, começaram a avaliar os estragos. Muitos deles estavam pisados e feridos. Por todo o lado, estavam espalhados tachos, panelas e comida, bem como roupas, sapatos e cobertores. Num canto, havia uma mulher com o cotovelo partido. Noutro canto, havia um bebé com ferimentos nas costelas.

 

Algumas pessoas tentavam ajudar aqueles que estavam feridos. A maioria das outras pessoas começaram a recolher as coisas e a colocá-las nos seus devidos lugares. Elas apressavam-se, umas atrás das outras, até à escotilha para irem à casa de banho. Apesar de chamarem, a escotilha não abria. Manteve-se fechada durante dois dias, até que a tempestade desapareceu e o mar se acalmou.

 

Quem estava no porão estava a passar por grandes dificuldades sem o uso das casas de banho. Os jovens e as crianças tinham as suas próprias soluções. Quando a natureza chamava, tratavam do assunto nos sítios que mais lhes convinham. Algum tempo depois, os outros tinham que tratar do assunto onde achavam ser mais conveniente. Para não parecer mal, algumas das raparigas iam sorrateiramente até ao porão de baixo. Naquela altura, o barco levava peles de animal. O cheiro que deitavam era horrível e azedo.

 

— Podes vir comigo? — sussurrou Áine de Paor a Máire. — Tenho medo de estar sozinha na escuridão lá em baixo. Aquele sítio está cheio de ratos.

 

Máire pegou na mão dela e escapuliram-se para baixo. Elas procuraram o centro do porão que ainda não tinha sido usado. Fizeram o máximo barulho possível para afugentar os ratos.

 

— Devíamos ter ouvido o vendedor ambulante que estava a vender penicos no cais — disse Máire. — Não estaríamos nesta situação difícil se lhe tivéssemos dado ouvidos.

 

— Ia ser difícil mantê-los limpos.

 

— Não ia nada. Só tinhas que amarrar um cordão à pega e mergulhá-lo no mar.

 

— Esta imundície é nojenta! Já não aguento. — Áine apertou o nariz com os dedos

.

— É pior que o matadouro.

 

— Não tarda muito, lá em cima vai ficar tão mau quanto aqui. Os dejetos dos mais velhos e dos mais novos estão a aumentar dia após dia. A tripulação devia limpar todo o desperdício.

 

— Se não se despacharem a abrir a escotilha, vamos ficar todos sufocados.

 

— Não a vão abrir enquanto nãos lhes der jeito. Eles não querem saber dos que estão no porão.

Cuid II, Mír 5

 

Tháinig an chéad stoirm anuas orthu an oíche sin. Thosaigh an soitheach ag damhsa go fiáin ar an bhfarraige choipthe. Tháinig screadach ón ngaoth ar nós anamacha damanta á gcéasadh.

 

Thíos sa stíris ní fhéadfaí an fharraige fhraochta a fheiceáil ach samhlaíodh do na daoine sa dorchacht go raibh deireadh an domhain ag druidim leo. Le hoibriú na mara caitheadh cúpla clann iomlán amach as a leapacha. Bhuail siad ceann ar aghaidh le paisinéirí ar an taobh eile den stíris. Ansin teilgeadh ar ais iad in aghaidh na landairí adhmaid. Brúdh go dona iad agus ba bheag nár fáisceadh an t-anam as na leanaí óga.

 

Chuir na paisinéirí liúracha arda uafáis astu le gach rolladh obann a thug an long. Thosaigh uisce mara ag rith anuas ón deic os a gcionn. Fliuchadh na tochtanna tríd is tríd agus fágadh daoine go murnáin san uisce. Shleamhnaigh potaí is crúiscíní, gréithe is prócaí timpeall na stírise; briseadh buidéil is miasa ina smidiríní.

 

Bhí an soitheach ar crith ón bhun go barr sa chaoi go raibh lucht na stírise cinnte go raibh sé ar tí briseadh agus go slogfaí gach a raibh ann i ndoimhneacht na farraige.

 

D’ordaigh an Captaen Burton dá chriú an haiste a leagan anuas ar an mbealach síos chun na stírise. Mhéadaigh ar uamhan na bpaisinéirí thíos nuair a fuaireadar amach go raibh siad i ngéibheann ina ndoinsiún gruama. Ní raibh aon bhia te acu ach bhí a gcuid fíoruisce truaillithe ag an sáile. Níor fhéad aon duine dul amach anois chuig an dá leithreas thuas. Bhíodar ar nós ainmhithe faoi ghlas i gcás.

 

Tar éis tamaill nuair a mhaolaigh an stoirm beagáinín thosaigh siad ar an dochar a bhí déanta a áireamh. Bhí a lán acu brúite agus gonta. Bhí potaí is pannaí is bia scaipthe i ngach áit mar aon le héadaí, bróga, is blaincéid. I gcúinne amháin bhí bean le huillinn bhriste. I gcúinne eile bhí leanbh le heasnacha basctha.

 

Rinne cúpla duine iarracht ar fhaoiseamh a thabhairt dóibhsean a bhí gortaithe. Chuaigh a bhformhór eile i mbun a ngiúirléidí a bhailiú is a chur ar ais ina n-áiteanna. Dheifrigh duine i ndiaidh duine chuig an haiste le dul suas go dtí an leithreas. In ainneoin a scairteanna níor osclaíodh an haiste. D’fhan sé dúnta ar feadh dhá lá go dtí go raibh an stoirm thart agus an fharraige suaimhnithe.

 

Bhí lucht na stírise i gcruachás in éagmais na leithreas uisce. Réitigh na daoine óga agus na leanaí an fhadhb dóibh féin. Nuair a ghlaoigh an nádúr orthusan rinne siad a gcuid gnó ar an láthair ab oiriúnaí dóibh. Tar éis tamaill bhí ar an gcuid eile a ngnó a dhéanamh chomh maith i gcibé áit ina raibh sé inrásta. De ghrá na modhúlachta d’éalaigh cuid de na cailíní síos go dtí an deic íochtair ina raibh an lasta. Seithí a bhí á n-iompar ag an long an turas seo. Bhí boladh géar gránna astu.

 

‘An dtiocfaidh tú liom?’ arsa Áine de Paor i gcogar le Máire. ‘Tá eagla orm bheith i m’aonar sa dorchacht thíos. Tá an áit dubh le francaigh.’

 

Thóg Máire a lámh agus d’éalaigh siad síos. Chuardaigh siad áit i lár an lasta nár baineadh úsáid as cheana. Rinne siad oiread fothraim is a d’fhéadfaidís chun na francaigh a scanrú chun siúil.

 

‘Is trua nár éisteamar leis an mangaire úd a bhí ag díol na bpotaí seomra ar an gcé,’ arsa Máire. ‘Ní bheimis sa chruachás seo dá nglacfaimis a comhairle.’

 

‘Bheadh sé deacair iad a choinneáil glán.’

 

‘Ní bheadh, muis. Ní gá ach sreang tuartha a cheangal de láimh an phota agus é a thumadh sa bhfarraige.’

 

‘Ní thig liom an bréantas uafásach seo a sheasamh.’ Chuir Áine a méara timpeall a pollairí.

 

‘Tá sé níos measa ná seamlas.’

 

‘Is gearr go mbeidh an áit thuas chomh dona leis. Tá fuíoll na n-óg is na sean ag carnadh suas in aghaidh an lae. Ba cheart don chriú an brocamas go léir a ghlanadh amach.’

 

‘Mura n-osclóidh siad an haiste sin go luath beimid go léir plúchta.’

 

‘Ní osclóidh siad é go dtí go n-oirfidh sé dóibh. Is cuma sa diabhal leo cad a tharlaíonn do lucht na stírise.’

(Leathanaigh 28-30)

Leave a comment

 

Search form

Archives

  • February 2015 (36)
  • March 2019 (3)
  • April 2019 (1)
  • May 2019 (54)
  • June 2019 (2)
  • August 2019 (10)
  • September 2019 (1)
  • October 2019 (2)
  • January 2020 (15)
  • February 2020 (2)
  • March 2020 (36)
  • April 2020 (26)
  • May 2020 (26)
  • June 2020 (11)
  • August 2020 (1)
  • October 2020 (1)
  • November 2020 (4)
  • December 2020 (5)
  • March 2021 (4)
  • July 2021 (1)
  • August 2021 (3)
  • January 2022 (1)

Popular Posts

  • January 11, 22

    Black Milk exhibition *finally* comes to Galway

  • November 12, 20

    Presidential Award for Mitsuko Ohno

  • November 03, 20

    Translating the Neighbourhood

ABOUT NUI GALWAY

Founded in 1845, we've been inspiring students for 170 years. NUI Galway has earned international recognition as a research-led university with a commitment to top quality teaching.

Harp Logo Athena Swan Bronze Award

CONTACT

National University of Ireland
Galway, 
University Road,
Galway, Ireland
H91 TK33
T. +353 91 524411

Stay informed on our latest news!

©2018 National University of Ireland, Galway. All Rights Reserved.