• Eng
  • Ga
  • Home
  • About Us
    • About Aistriu
    • Project Team
    • Project Partners
    • Call for translators
    • Artist Commissions
  • Texts
  • Translators
  • Blog
  • Contact

Las Sirenas Encalladas

  1. Home
  2. Las Sirenas Encalladas

Translator: Jorge Rodríguez Durán

Spanish 25.03.2020 0 comments
  • translateTranslation

La sirena en el hospital

Cuando se despertó

encontró en lugar de su cola

un corte limpio

y en la cama junto a ella

dos largas entes

a medio camino entre un cúmulo de algas

y un jamón cocido.

 

“Sin duda  

están de broma.

Debe ser Fin de Año, la mitad de los empleados

estarán ya borrachos,

y la otra mitad

gastando bromas a los pacientes.

Pero esto

es demasiado”

Con todas sus fuerzas lanzó

Este peso muerto tan lejos como pudo.

 

Y pasó algo

que no comprendió-

por que el resto de su cuerpo siguió la misma trayectoria,

en picado…

No entendía cómo estaba conectada

a esta materia

que acababa de ver por primera vez.

 

Fue entonces cuando la enfermera le guiño un ojo  

y le explicó lo que eran.

“Tienes una pierna conectada por aquí

y otra un poco más allá.

Una pierna, dos piernas…

Una y dos…

 

Ahora tienes que aprender

a usarlas.”

 

Me pregunto si

en los siguientes meses

su corazón sintió

cada huella que dejaban sus arcos internos,

las curvaturas en las plantas de los pies.

 

La sirena y algunas palabras

Hagas lo que hagas, jamás le menciones la palabra

“agua”

ni nada relacionado con el mar –

“olas”, “marea”, “océano”, “sónar”, “salitre”.

Ella preferiría ver una helada en pleno verano

antes que escuchar historias sobre pesca, barcos, redes de cerca,

trasmallos o nasas.

Sabe que todo esto existe, por supuesto,

y que son cosas importantes

en la vida de otras personas.

 

Pero piensa que si se tapas las orejas

y mira hacia otro lado

podrá ser libre por fin

y no volverá a escuchar el relincho de las

kelpies y demás bestias acuáticas

que proclaman su relación de sangre en las horas más oscuras

de la noche,

provocándole escalofríos

y sudores

hasta que se queda dormida.

 

No tiene peor enemigo

que el recuerdo de su propia vida bajo las olas

antes de quedarse seca.

Niega con rotundidad

tener cualquier tipo conexión con el agua.

“Nunca me interesaron

esas supersticiones ni esas tradiciones.

El aire fresco, el conocimiento, la claridad de la ciencia,

esas son las cosas que siempre he querido en mi vida”.

 

Y a pesar de lo que dice,

fui capaz de encontrar señales de su engaño,

ya que en el Departamento de Folklore Irlandés

de la University College, Dublin

hay un manuscrito en la colección privada

atribuido a ella,

escrito con agua, usando una aleta de pescado

en papel hecho de sargazo.

 

En este documento se pueden encontrar trece cuentos enteros,

variaciones y finales alternativos de otros, y también

conjuros, rezos, adivinanzas y otros textos antiguos.

Todo de su puño y letra

pero recitado por su padre y su abuela.

 

Siempre niega que este documento exista,

y las pocas veces que sí lo hace, se excusa:

“Fue el profesor quien nos mandó hacerlo como deberes

cuando estaba en el colegio.

Era obligatorio”

Y preferiría que le sangrase la nariz durante un día entero

antes de admitir que escribió todo eso

por voluntad propia.

 

El recuerdo recuperado de lo que es el agua

Algunas veces, mientras la hija de la sirena

está en el baño

cepillándose los dientes

ella tiene la sensación de que el cuarto

se empieza a llenar

poco a poco

de agua.

 

Comienza por los pies, después los tobillos,

hasta ir subiendo

por los muslos, la cadera, la cintura.

Y antes de poder reaccionar

ya le cubre por el cuello.

Se inclina para recoger del suelo

toallas y trapos empapados.

Parecen algas,

largos hilos de sargazo varados en la playa. 

 

Tan rápido como retrocede el agua,

la habitación vuelve a estar completamente seca.

Una sensación terrorífica

que ya es parte del paquete de emociones humanas.

Nunca había experimentado nada parecido.

No tiene vocabulario suficiente ni adecuado

para poder describir lo que le pasa.

Y en su sesión semanal de terapia

ya tiene mucho de lo que hablar

como para preocuparse de contarle al psiquiatra

estos fenómenos extraños.

 

No conoce la terminología correcta

ni tiene puntos de referencia para ayudarse.

Tampoco sabe palabras que puedan

sugerir

lo que es el agua.

“Un líquido transparente”, dice, explicándose

con tarta certeza como puede.

“Bien,” dice el terapeuta, “continúa”.

Ella prueba de nuevo.

“Un cuerpo resplandeciente”, dice

acercándose cautelosamente a la mitad de su definición

“una capa finísima, que gotea. Algo húmedo.”

 

Un pequeño indicio

Tendrías que pasar toda la vida

escuchando a escondidas

para descubrir siquiera un pequeño indicio

sobre el origen de la sirena. Un día de otoño

la encontré

con su bebé bajo el chal.

 

“No eres un bebé foca azulado.

No eres un pollito gris de gaviota.

No eres una cría de nutria. Ni tampoco

una ballena recién nacida.”

 

Esta era la nana que le cantaba

y que dejó de cantar

cuando se dio cuenta

de que había alguien cerca.

 

Yo tuve la sensación de que le daba vergüenza

que la hubiese escuchado.

Y seguí mi camino con la impresión

de que aquella canción era

un último residuo de su vida anterior, un fuerte sabor a mar.

 

* This translation was completed as part of the research project ‘The Animal Trope: An Ecofeminist Analysis of Contemporary Culture in Galicia and Ireland’ PGC2018-093545-B- I00 (MCIU/AEI/FEDER/UE)

An Mhurúch san Ospidéal

Dhúisigh sí

agus ní raibh a heireaball éisc ann

níos mó

ach istigh sa leaba léi

bhí an dá rud fada fuar seo.

Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad

nó slaimicí feola.

 

‘Mar mhagadh atá siad

ní foláir,

Oíche na Coda Móire.

Tá leath na foirne as a meabhair

le deoch

is an leath eile acu

róthugtha do jokeanna.

Mar sin féin is leor an méid seo,’

is do chaith sí an dá rud

amach as an seomra.

 

Ach seo í an chuid

ná tuigeann sí –

conas a thit sí féin ina ndiaidh

‘cocs-um-bo-head’.

Cén bhaint a bhí

ag an dá rud léi

nó cén bhaint a bhí aici

leosan?

 

An bhanaltra a thug an nod di

is a chuir í i dtreo an eolais –

‘Cos í seo atá ceangailte díot

agus ceann eile acu anseo thíos fút.

Cos, cos eile,

a haon, a dó.

Caithfidh tú foghlaim

conas siúl leo.’

 

Ins na míosa fada

a lean

n’fheadar ar thit a croí

de réir mar a thit

trácht na coise uirthi,

a háirsí?

 

An Mhurúch agus Focail Áirithe

Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi

nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –

‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.

Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos

ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.  

Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann

is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo

ar siúl ag daoine eile.   

 

Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann

go mbeidh sí saor orthu           

is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce

ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,

amach trí lár a codladh uirthi.

 

Níl aon namhaid eile aici

ach an saol fó-thoinn a chleacht sí

sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír      

a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn

go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis

aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam          

sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.

Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta

Is ea a shantaíos-sa.’

 

Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach

san eitheach í. 

Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,   

tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol

breactha óna láimh,

scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,         

ar scothóg feamainne mar phár.

 

Tá trí cinn déag de scéalta fada

agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le

horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile

le tabhairt faoi ndeara ann.

Óna hathair is óna máthar chríonna is mó

a thóg sí síos iad.

 

Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir

a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó

thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.

Ní raibh aon dul as againn.’

Cháithfeadh sí fuil shróine

sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.      

 

Cuimhne an Uisce

Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon

sa seomra folctha        

ag glanadh a fiacla le slaod tiubh          

is le sód bácála,

tuigtear di go líonann an seomra suas

le huisce.

 

Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní

is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís

thar a másaí is a cromáin is a básta.                 

Ní fada

go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.     

Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas

rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha

atá ar maos ann.                     

Tá cuma na feamnaí orthu –    

na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís

‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.

Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc

is ní fada

go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.

 

Tá strus uafásach                     

ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.

Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici       

chun comparáid a dhéanamh leis.

Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.

Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil

bíonn a dóthain dua aici          

ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú        

is é a chur in iúl i gceart

don mheabhairdhochtúir.        

 

Níl aon téarmaíocht aici,

ná téarmaí tagartha

ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú

do cad é ‘uisce’.

‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.

‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’

Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.

Deineann sí iarracht eile.         

‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,

í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.

‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’       

 

Leide Beag

Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’

ag cúléisteacht leis an murúch

b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd

cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh

uirthi lá fómhair is a naíonán

á bréagadh faoina seál aici.

 

‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,

ní tú gearrcach glas na gcaobach,

ní tú coileán an mhadra uisce,

ní tú lao na maoile caoile’,

 

an suantraí a bhí á chanadh aici

ach do stop sí suas láithreach bonn

chomh luath is a thuig sí

duine eile a bheith ar an bport.

 

Tuigeadh dom gur ghlac sí náire

i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.

Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir

den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.

  • translateTranslation
  • import_contactsOriginal text

La sirena en el hospital

Cuando se despertó

encontró en lugar de su cola

un corte limpio

y en la cama junto a ella

dos largas entes

a medio camino entre un cúmulo de algas

y un jamón cocido.

 

“Sin duda  

están de broma.

Debe ser Fin de Año, la mitad de los empleados

estarán ya borrachos,

y la otra mitad

gastando bromas a los pacientes.

Pero esto

es demasiado”

Con todas sus fuerzas lanzó

Este peso muerto tan lejos como pudo.

 

Y pasó algo

que no comprendió-

por que el resto de su cuerpo siguió la misma trayectoria,

en picado…

No entendía cómo estaba conectada

a esta materia

que acababa de ver por primera vez.

 

Fue entonces cuando la enfermera le guiño un ojo  

y le explicó lo que eran.

“Tienes una pierna conectada por aquí

y otra un poco más allá.

Una pierna, dos piernas…

Una y dos…

 

Ahora tienes que aprender

a usarlas.”

 

Me pregunto si

en los siguientes meses

su corazón sintió

cada huella que dejaban sus arcos internos,

las curvaturas en las plantas de los pies.

 

La sirena y algunas palabras

Hagas lo que hagas, jamás le menciones la palabra

“agua”

ni nada relacionado con el mar –

“olas”, “marea”, “océano”, “sónar”, “salitre”.

Ella preferiría ver una helada en pleno verano

antes que escuchar historias sobre pesca, barcos, redes de cerca,

trasmallos o nasas.

Sabe que todo esto existe, por supuesto,

y que son cosas importantes

en la vida de otras personas.

 

Pero piensa que si se tapas las orejas

y mira hacia otro lado

podrá ser libre por fin

y no volverá a escuchar el relincho de las

kelpies y demás bestias acuáticas

que proclaman su relación de sangre en las horas más oscuras

de la noche,

provocándole escalofríos

y sudores

hasta que se queda dormida.

 

No tiene peor enemigo

que el recuerdo de su propia vida bajo las olas

antes de quedarse seca.

Niega con rotundidad

tener cualquier tipo conexión con el agua.

“Nunca me interesaron

esas supersticiones ni esas tradiciones.

El aire fresco, el conocimiento, la claridad de la ciencia,

esas son las cosas que siempre he querido en mi vida”.

 

Y a pesar de lo que dice,

fui capaz de encontrar señales de su engaño,

ya que en el Departamento de Folklore Irlandés

de la University College, Dublin

hay un manuscrito en la colección privada

atribuido a ella,

escrito con agua, usando una aleta de pescado

en papel hecho de sargazo.

 

En este documento se pueden encontrar trece cuentos enteros,

variaciones y finales alternativos de otros, y también

conjuros, rezos, adivinanzas y otros textos antiguos.

Todo de su puño y letra

pero recitado por su padre y su abuela.

 

Siempre niega que este documento exista,

y las pocas veces que sí lo hace, se excusa:

“Fue el profesor quien nos mandó hacerlo como deberes

cuando estaba en el colegio.

Era obligatorio”

Y preferiría que le sangrase la nariz durante un día entero

antes de admitir que escribió todo eso

por voluntad propia.

 

El recuerdo recuperado de lo que es el agua

Algunas veces, mientras la hija de la sirena

está en el baño

cepillándose los dientes

ella tiene la sensación de que el cuarto

se empieza a llenar

poco a poco

de agua.

 

Comienza por los pies, después los tobillos,

hasta ir subiendo

por los muslos, la cadera, la cintura.

Y antes de poder reaccionar

ya le cubre por el cuello.

Se inclina para recoger del suelo

toallas y trapos empapados.

Parecen algas,

largos hilos de sargazo varados en la playa. 

 

Tan rápido como retrocede el agua,

la habitación vuelve a estar completamente seca.

Una sensación terrorífica

que ya es parte del paquete de emociones humanas.

Nunca había experimentado nada parecido.

No tiene vocabulario suficiente ni adecuado

para poder describir lo que le pasa.

Y en su sesión semanal de terapia

ya tiene mucho de lo que hablar

como para preocuparse de contarle al psiquiatra

estos fenómenos extraños.

 

No conoce la terminología correcta

ni tiene puntos de referencia para ayudarse.

Tampoco sabe palabras que puedan

sugerir

lo que es el agua.

“Un líquido transparente”, dice, explicándose

con tarta certeza como puede.

“Bien,” dice el terapeuta, “continúa”.

Ella prueba de nuevo.

“Un cuerpo resplandeciente”, dice

acercándose cautelosamente a la mitad de su definición

“una capa finísima, que gotea. Algo húmedo.”

 

Un pequeño indicio

Tendrías que pasar toda la vida

escuchando a escondidas

para descubrir siquiera un pequeño indicio

sobre el origen de la sirena. Un día de otoño

la encontré

con su bebé bajo el chal.

 

“No eres un bebé foca azulado.

No eres un pollito gris de gaviota.

No eres una cría de nutria. Ni tampoco

una ballena recién nacida.”

 

Esta era la nana que le cantaba

y que dejó de cantar

cuando se dio cuenta

de que había alguien cerca.

 

Yo tuve la sensación de que le daba vergüenza

que la hubiese escuchado.

Y seguí mi camino con la impresión

de que aquella canción era

un último residuo de su vida anterior, un fuerte sabor a mar.

 

* This translation was completed as part of the research project ‘The Animal Trope: An Ecofeminist Analysis of Contemporary Culture in Galicia and Ireland’ PGC2018-093545-B- I00 (MCIU/AEI/FEDER/UE)

An Mhurúch san Ospidéal

Dhúisigh sí

agus ní raibh a heireaball éisc ann

níos mó

ach istigh sa leaba léi

bhí an dá rud fada fuar seo.

Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad

nó slaimicí feola.

 

‘Mar mhagadh atá siad

ní foláir,

Oíche na Coda Móire.

Tá leath na foirne as a meabhair

le deoch

is an leath eile acu

róthugtha do jokeanna.

Mar sin féin is leor an méid seo,’

is do chaith sí an dá rud

amach as an seomra.

 

Ach seo í an chuid

ná tuigeann sí –

conas a thit sí féin ina ndiaidh

‘cocs-um-bo-head’.

Cén bhaint a bhí

ag an dá rud léi

nó cén bhaint a bhí aici

leosan?

 

An bhanaltra a thug an nod di

is a chuir í i dtreo an eolais –

‘Cos í seo atá ceangailte díot

agus ceann eile acu anseo thíos fút.

Cos, cos eile,

a haon, a dó.

Caithfidh tú foghlaim

conas siúl leo.’

 

Ins na míosa fada

a lean

n’fheadar ar thit a croí

de réir mar a thit

trácht na coise uirthi,

a háirsí?

 

An Mhurúch agus Focail Áirithe

Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi

nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –

‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.

Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos

ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.  

Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann

is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo

ar siúl ag daoine eile.   

 

Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann

go mbeidh sí saor orthu           

is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce

ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,

amach trí lár a codladh uirthi.

 

Níl aon namhaid eile aici

ach an saol fó-thoinn a chleacht sí

sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír      

a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn

go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis

aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam          

sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.

Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta

Is ea a shantaíos-sa.’

 

Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach

san eitheach í. 

Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,   

tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol

breactha óna láimh,

scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,         

ar scothóg feamainne mar phár.

 

Tá trí cinn déag de scéalta fada

agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le

horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile

le tabhairt faoi ndeara ann.

Óna hathair is óna máthar chríonna is mó

a thóg sí síos iad.

 

Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir

a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó

thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.

Ní raibh aon dul as againn.’

Cháithfeadh sí fuil shróine

sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.      

 

Cuimhne an Uisce

Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon

sa seomra folctha        

ag glanadh a fiacla le slaod tiubh          

is le sód bácála,

tuigtear di go líonann an seomra suas

le huisce.

 

Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní

is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís

thar a másaí is a cromáin is a básta.                 

Ní fada

go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.     

Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas

rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha

atá ar maos ann.                     

Tá cuma na feamnaí orthu –    

na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís

‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.

Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc

is ní fada

go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.

 

Tá strus uafásach                     

ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.

Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici       

chun comparáid a dhéanamh leis.

Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.

Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil

bíonn a dóthain dua aici          

ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú        

is é a chur in iúl i gceart

don mheabhairdhochtúir.        

 

Níl aon téarmaíocht aici,

ná téarmaí tagartha

ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú

do cad é ‘uisce’.

‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.

‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’

Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.

Deineann sí iarracht eile.         

‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,

í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.

‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’       

 

Leide Beag

Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’

ag cúléisteacht leis an murúch

b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd

cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh

uirthi lá fómhair is a naíonán

á bréagadh faoina seál aici.

 

‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,

ní tú gearrcach glas na gcaobach,

ní tú coileán an mhadra uisce,

ní tú lao na maoile caoile’,

 

an suantraí a bhí á chanadh aici

ach do stop sí suas láithreach bonn

chomh luath is a thuig sí

duine eile a bheith ar an bport.

 

Tuigeadh dom gur ghlac sí náire

i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.

Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir

den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.

Leave a comment

 

Search form

Archives

  • February 2015 (36)
  • March 2019 (3)
  • April 2019 (1)
  • May 2019 (54)
  • June 2019 (2)
  • August 2019 (10)
  • September 2019 (1)
  • October 2019 (2)
  • January 2020 (15)
  • February 2020 (2)
  • March 2020 (36)
  • April 2020 (26)
  • May 2020 (26)
  • June 2020 (11)
  • August 2020 (1)
  • October 2020 (1)
  • November 2020 (4)
  • December 2020 (5)
  • March 2021 (4)
  • July 2021 (1)
  • August 2021 (3)
  • January 2022 (1)

Popular Posts

  • January 11, 22

    Black Milk exhibition *finally* comes to Galway

  • November 12, 20

    Presidential Award for Mitsuko Ohno

  • November 03, 20

    Translating the Neighbourhood

ABOUT NUI GALWAY

Founded in 1845, we've been inspiring students for 170 years. NUI Galway has earned international recognition as a research-led university with a commitment to top quality teaching.

Harp Logo Athena Swan Bronze Award

CONTACT

National University of Ireland
Galway, 
University Road,
Galway, Ireland
H91 TK33
T. +353 91 524411

Stay informed on our latest news!

©2018 National University of Ireland, Galway. All Rights Reserved.