• Eng
  • Ga
  • Home
  • About Us
    • About Aistriu
    • Project Team
    • Project Partners
    • Call for translators
    • Artist Commissions
  • Texts
  • Translators
  • Blog
  • Contact

As Sereas Enxoitas

  1. Home
  2. As Sereas Enxoitas

Translator: Jorge Rodríguez Durán

Galician 26.03.2020 0 comments
  • translateTranslation

A serea no hospital

Cando espertou

atopou no canto da súa cola

un corte limpo

e na cama xunto a ela

dous entes descoñecidos

a medio camiño entre un barullo de algas

e un xamón cocido.

 

“Están de broma.

Debe ser aninovo, a metade dos empregados

estarán xa bébedos,

e a outra metade

de brincadeiras cos pacientes.

Pero isto

é pasarse”

Así que con todas as súas forzas lanzou

este peso morto tan lonxe como puido.

 

E pasou algo

que non comprendeu-

o por que o resto do seu corpo tamén caeu en picado detrás.

Un cambalucho…

Non entendía como estaba conectada

a aquilo que vía por vez primeira.

 

Foi entón cando a enfermeira lle chiscou un ollo

e lle explicou o que eran.

“Tes unha perna enganchada por aquí

e outra un pouco máis alá.

Unha perna, dúas pernas…

Unha e dúas…

 

Agora tes que aprender

como usalas.”

 

Pregúntome se

nos seguintes meses

o seu corazón sentía

cada pegada que deixaban os seus arcos internos,

as curvaturas nas plantas dos pés.

 

A serea e algunhas palabras

Fagas o que fagas, xamais lle menciones a palabra

“auga”

nin nada relacionado co mar –

“onda”, “marea”, “océano”, “sonar”, “salitre”.

Ela preferiría ver unha xeada no medio verán

a escoitar historias sobre pesca, barcos, redes de cerca,

trasmallos ou nasas.

Sabe que todo isto existe, por suposto,

e que son importantes

nas vidas doutras persoas.

 

Pero ela pensa que se tapa os orellas

e xira a ollada en dirección oposta

poderá liberarse por fin

do rincho das

kelpies e demais bestas acuáticas

que proclaman aos catro ventos a súa relación de sangue

durante horas máis escuras

da noite,

facéndoa arreguizar

e ter suores fríos

ata quedar durmida.

 

Non ten maior inimigo

ca o recordo da súa propia vida subacuática,

antes de devir enxoita.

Nega con rotundidade

calquera conexión coa auga.

“Nunca tiven ningún interese

nesas supersticións nin nesas tradicións.

O aire puro, o coñecemento, a claridade da ciencia,

esas son as cousas que sempre valorei na miña vida”.

 

Así e todo

atopei sinais

do seu engano, 

pois no Departamento de Folklore Irlandés

da University College, Dublin

hai un manuscrito na colección privada

atribuído a ela,

escrito con auga, usando unha aleta de peixe

en papel feito de argazo.

 

Neste documento poden atoparse trece contos enteiros,

variacións e finais de outros máis coñecido, e tamén

conxuros, rezos, adiviñas e outros textos antigos.

Todo da súa man

pero recitado polo seu pai e a súa avoa.

 

Sempre nega que exista tal documento,

e as poucas veces que o admite, di:

“Foi o profesor quen nos mandou facelo como deberes

cando estaba no colexio.

Era obrigatorio”

Preferiría padecer calquera enfermidade

antes de admitir que escribiu todo iso

por vontade propia.

 

O recordo recuperado do que é a auga

Algunhas veces, mentres a filla da serea

está no baño

cepillando os dentes

ela ten a sensación de que o cuarto

vai, pouco a pouco,

enchéndose de auga.

 

Comeza polo pés, despois os nocellos,

ata ir subindo máis e máis

polas coxas, a cadeira, a cintura.

E antes de que poida reaccionar

xa lle cubre polo pescozo.

Inclínase para recoller do chan

toallas e farrapos anegados.

Parecen algas,

longos fíos de argazo varados na praia.

 

Tan rápido como retrocede a auga

o cuarto xa está completamente enxoito outra vez.

Unha sensación terrorífica

que xa é parte do paquete de emocións humanas.

Nunca antes experimentara nada comparable.

Non adquiriu vocabulario suficiente nin axeitado

para poder describir o que lle pasa.

E na súa sesión semanal de terapia

xa ten dabondo do que falar

como para preocuparse de como contarlle ao psiquiatra

estes fenómenos estraños.

 

Non coñece terminoloxía

nin ten puntos de referencia para axudarse.

Tampouco sabe palabras que puidesen

suxerir

o que é a auga.

“É un líquido transparente” di ela, explicándose

con tanta certeza como pode.

“Ben,” di o terapeuta, “continúa”.

Ela proba de novo.

“Un corpo resplandecente,” di

achegándose cautelosamente á metade da definición

“unha capa finísima, que gotea. Algo húmido.”

 

Un pequeno sinal  

Terías que pasar toda a vida

escoitando as escondidas

para descubrir o máis mínimo sinal

sobre a orixe da serea. Un día de outono

atopeina

co seu meniño baixo o chal.

 

“Non es un bebé foca.

Non es un poliño gris de gaivota.

Non es unha lontra acabada de nacer.

Nin tampouco unha cría de balea.”

 

Este era o arrolo que lle cantaba

e que lle deixou de cantar

no momento no que se decatou

de que había alguén preto.

 

Eu tiven a sensación de que lle daba vergoña

que a tivese escoitado.

E seguín o meu camiño coa impresión

de que aquela cantiga era

un último residuo da súa anterior vida, un forte sabor a mar.

 

*This translation was completed as part of the research project ‘The Animal Trope: An Ecofeminist Analysis of Contemporary Culture in Galicia and Ireland’ PGC2018-093545-B- I00 (MCIU/AEI/FEDER/UE)

An Mhurúch san Ospidéal

Dhúisigh sí

agus ní raibh a heireaball éisc ann

níos mó

ach istigh sa leaba léi

bhí an dá rud fada fuar seo.

Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad

nó slaimicí feola.

 

‘Mar mhagadh atá siad

ní foláir,

Oíche na Coda Móire.

Tá leath na foirne as a meabhair

le deoch

is an leath eile acu

róthugtha do jokeanna.

Mar sin féin is leor an méid seo,’

is do chaith sí an dá rud

amach as an seomra.

 

Ach seo í an chuid

ná tuigeann sí –

conas a thit sí féin ina ndiaidh

‘cocs-um-bo-head’.

Cén bhaint a bhí

ag an dá rud léi

nó cén bhaint a bhí aici

leosan?

 

An bhanaltra a thug an nod di

is a chuir í i dtreo an eolais –

‘Cos í seo atá ceangailte díot

agus ceann eile acu anseo thíos fút.

Cos, cos eile,

a haon, a dó.

Caithfidh tú foghlaim

conas siúl leo.’

 

Ins na míosa fada

a lean

n’fheadar ar thit a croí

de réir mar a thit

trácht na coise uirthi,

a háirsí?

 

An Mhurúch agus Focail Áirithe

Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi

nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –

‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.

Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos

ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.  

Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann

is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo

ar siúl ag daoine eile.   

 

Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann

go mbeidh sí saor orthu           

is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce

ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,

amach trí lár a codladh uirthi.

 

Níl aon namhaid eile aici

ach an saol fó-thoinn a chleacht sí

sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír      

a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn

go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis

aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam          

sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.

Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta

Is ea a shantaíos-sa.’

 

Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach

san eitheach í. 

Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,   

tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol

breactha óna láimh,

scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,         

ar scothóg feamainne mar phár.

 

Tá trí cinn déag de scéalta fada

agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le

horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile

le tabhairt faoi ndeara ann.

Óna hathair is óna máthar chríonna is mó

a thóg sí síos iad.

 

Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir

a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó

thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.

Ní raibh aon dul as againn.’

Cháithfeadh sí fuil shróine

sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.      

 

Cuimhne an Uisce

Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon

sa seomra folctha        

ag glanadh a fiacla le slaod tiubh          

is le sód bácála,

tuigtear di go líonann an seomra suas

le huisce.

 

Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní

is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís

thar a másaí is a cromáin is a básta.                 

Ní fada

go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.     

Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas

rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha

atá ar maos ann.                     

Tá cuma na feamnaí orthu –    

na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís

‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.

Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc

is ní fada

go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.

 

Tá strus uafásach                     

ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.

Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici       

chun comparáid a dhéanamh leis.

Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.

Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil

bíonn a dóthain dua aici          

ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú        

is é a chur in iúl i gceart

don mheabhairdhochtúir.        

 

Níl aon téarmaíocht aici,

ná téarmaí tagartha

ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú

do cad é ‘uisce’.

‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.

‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’

Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.

Deineann sí iarracht eile.         

‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,

í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.

‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’       

 

Leide Beag

Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’

ag cúléisteacht leis an murúch

b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd

cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh

uirthi lá fómhair is a naíonán

á bréagadh faoina seál aici.

 

‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,

ní tú gearrcach glas na gcaobach,

ní tú coileán an mhadra uisce,

ní tú lao na maoile caoile’,

 

an suantraí a bhí á chanadh aici

ach do stop sí suas láithreach bonn

chomh luath is a thuig sí

duine eile a bheith ar an bport.

 

Tuigeadh dom gur ghlac sí náire

i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.

Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir

den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.

  • translateTranslation
  • import_contactsOriginal text

A serea no hospital

Cando espertou

atopou no canto da súa cola

un corte limpo

e na cama xunto a ela

dous entes descoñecidos

a medio camiño entre un barullo de algas

e un xamón cocido.

 

“Están de broma.

Debe ser aninovo, a metade dos empregados

estarán xa bébedos,

e a outra metade

de brincadeiras cos pacientes.

Pero isto

é pasarse”

Así que con todas as súas forzas lanzou

este peso morto tan lonxe como puido.

 

E pasou algo

que non comprendeu-

o por que o resto do seu corpo tamén caeu en picado detrás.

Un cambalucho…

Non entendía como estaba conectada

a aquilo que vía por vez primeira.

 

Foi entón cando a enfermeira lle chiscou un ollo

e lle explicou o que eran.

“Tes unha perna enganchada por aquí

e outra un pouco máis alá.

Unha perna, dúas pernas…

Unha e dúas…

 

Agora tes que aprender

como usalas.”

 

Pregúntome se

nos seguintes meses

o seu corazón sentía

cada pegada que deixaban os seus arcos internos,

as curvaturas nas plantas dos pés.

 

A serea e algunhas palabras

Fagas o que fagas, xamais lle menciones a palabra

“auga”

nin nada relacionado co mar –

“onda”, “marea”, “océano”, “sonar”, “salitre”.

Ela preferiría ver unha xeada no medio verán

a escoitar historias sobre pesca, barcos, redes de cerca,

trasmallos ou nasas.

Sabe que todo isto existe, por suposto,

e que son importantes

nas vidas doutras persoas.

 

Pero ela pensa que se tapa os orellas

e xira a ollada en dirección oposta

poderá liberarse por fin

do rincho das

kelpies e demais bestas acuáticas

que proclaman aos catro ventos a súa relación de sangue

durante horas máis escuras

da noite,

facéndoa arreguizar

e ter suores fríos

ata quedar durmida.

 

Non ten maior inimigo

ca o recordo da súa propia vida subacuática,

antes de devir enxoita.

Nega con rotundidade

calquera conexión coa auga.

“Nunca tiven ningún interese

nesas supersticións nin nesas tradicións.

O aire puro, o coñecemento, a claridade da ciencia,

esas son as cousas que sempre valorei na miña vida”.

 

Así e todo

atopei sinais

do seu engano, 

pois no Departamento de Folklore Irlandés

da University College, Dublin

hai un manuscrito na colección privada

atribuído a ela,

escrito con auga, usando unha aleta de peixe

en papel feito de argazo.

 

Neste documento poden atoparse trece contos enteiros,

variacións e finais de outros máis coñecido, e tamén

conxuros, rezos, adiviñas e outros textos antigos.

Todo da súa man

pero recitado polo seu pai e a súa avoa.

 

Sempre nega que exista tal documento,

e as poucas veces que o admite, di:

“Foi o profesor quen nos mandou facelo como deberes

cando estaba no colexio.

Era obrigatorio”

Preferiría padecer calquera enfermidade

antes de admitir que escribiu todo iso

por vontade propia.

 

O recordo recuperado do que é a auga

Algunhas veces, mentres a filla da serea

está no baño

cepillando os dentes

ela ten a sensación de que o cuarto

vai, pouco a pouco,

enchéndose de auga.

 

Comeza polo pés, despois os nocellos,

ata ir subindo máis e máis

polas coxas, a cadeira, a cintura.

E antes de que poida reaccionar

xa lle cubre polo pescozo.

Inclínase para recoller do chan

toallas e farrapos anegados.

Parecen algas,

longos fíos de argazo varados na praia.

 

Tan rápido como retrocede a auga

o cuarto xa está completamente enxoito outra vez.

Unha sensación terrorífica

que xa é parte do paquete de emocións humanas.

Nunca antes experimentara nada comparable.

Non adquiriu vocabulario suficiente nin axeitado

para poder describir o que lle pasa.

E na súa sesión semanal de terapia

xa ten dabondo do que falar

como para preocuparse de como contarlle ao psiquiatra

estes fenómenos estraños.

 

Non coñece terminoloxía

nin ten puntos de referencia para axudarse.

Tampouco sabe palabras que puidesen

suxerir

o que é a auga.

“É un líquido transparente” di ela, explicándose

con tanta certeza como pode.

“Ben,” di o terapeuta, “continúa”.

Ela proba de novo.

“Un corpo resplandecente,” di

achegándose cautelosamente á metade da definición

“unha capa finísima, que gotea. Algo húmido.”

 

Un pequeno sinal  

Terías que pasar toda a vida

escoitando as escondidas

para descubrir o máis mínimo sinal

sobre a orixe da serea. Un día de outono

atopeina

co seu meniño baixo o chal.

 

“Non es un bebé foca.

Non es un poliño gris de gaivota.

Non es unha lontra acabada de nacer.

Nin tampouco unha cría de balea.”

 

Este era o arrolo que lle cantaba

e que lle deixou de cantar

no momento no que se decatou

de que había alguén preto.

 

Eu tiven a sensación de que lle daba vergoña

que a tivese escoitado.

E seguín o meu camiño coa impresión

de que aquela cantiga era

un último residuo da súa anterior vida, un forte sabor a mar.

 

*This translation was completed as part of the research project ‘The Animal Trope: An Ecofeminist Analysis of Contemporary Culture in Galicia and Ireland’ PGC2018-093545-B- I00 (MCIU/AEI/FEDER/UE)

An Mhurúch san Ospidéal

Dhúisigh sí

agus ní raibh a heireaball éisc ann

níos mó

ach istigh sa leaba léi

bhí an dá rud fada fuar seo.

Ba dhóigh leat gur gaid mhara iad

nó slaimicí feola.

 

‘Mar mhagadh atá siad

ní foláir,

Oíche na Coda Móire.

Tá leath na foirne as a meabhair

le deoch

is an leath eile acu

róthugtha do jokeanna.

Mar sin féin is leor an méid seo,’

is do chaith sí an dá rud

amach as an seomra.

 

Ach seo í an chuid

ná tuigeann sí –

conas a thit sí féin ina ndiaidh

‘cocs-um-bo-head’.

Cén bhaint a bhí

ag an dá rud léi

nó cén bhaint a bhí aici

leosan?

 

An bhanaltra a thug an nod di

is a chuir í i dtreo an eolais –

‘Cos í seo atá ceangailte díot

agus ceann eile acu anseo thíos fút.

Cos, cos eile,

a haon, a dó.

Caithfidh tú foghlaim

conas siúl leo.’

 

Ins na míosa fada

a lean

n’fheadar ar thit a croí

de réir mar a thit

trácht na coise uirthi,

a háirsí?

 

An Mhurúch agus Focail Áirithe

Ná luaigh an focal ‘uisce’ léi

nó aon ní a bhaineann le cúrsaí farraige –

‘tonn’, ‘taoide’, ‘bóchna’, ‘muir’, nó ‘sáile’.

Ní lú léi an sioc samhraidh ná trácht a chlos

ar iascach, báid, saighní trá nó traimile, potaí gliomach.  

Tá’s aici go maith go bhfuil a leithéidí ann

is go mbíonn gíotáil éigin a bhaineas leo

ar siúl ag daoine eile.   

 

Ceapann sí má dhúnann sí a cluasa is má chasann sí a ceann

go mbeidh sí saor orthu           

is ná cloisfidh sí búir dhúr an eich uisce

ag fógairt gaoil shíoraí léi go doimhin san oíche,

amach trí lár a codladh uirthi.

 

Níl aon namhaid eile aici

ach an saol fó-thoinn a chleacht sí

sarar iontaigh sí ar a hathshaol ar an míntír      

a chur i gcuimhne dhi. Séanann sí ó bhonn

go raibh oiread is cac snioga de bhaint aici leis

aon am. ‘Ní raibh aon tsuim riamh agam          

sna piseoga sin, nó in aon sórt seanaimsearachta.

Aer, eolas, solas gléineach na heolaíochta

Is ea a shantaíos-sa.’

 

Ba chuma liom ach go bhfuaireas-sa amach

san eitheach í. 

Istigh sa Roinn le Béaloideas Éireann,   

tá lámhscríbhinní iomlán de Bhailiúchán na Scol

breactha óna láimh,

scríte in uisce, le clipe de sciathán rotha,         

ar scothóg feamainne mar phár.

 

Tá trí cinn déag de scéalta fada

agus smutaíocha de chinn eile, i dteannta le

horthaí, seanpháidreacha, tomhaiseanna agus aroile

le tabhairt faoi ndeara ann.

Óna hathair is óna máthar chríonna is mó

a thóg sí síos iad.

 

Diúltaíonn sí glan dó – ‘An máistir

a thug mar obair bhaile dhúinn é fadó

thiar sa bhunscoil. Chaitheamair é a dhéanamh.

Ní raibh aon dul as againn.’

Cháithfeadh sí fuil shróine

sara mbeadh sí riamh admhálach ina thionscnamh.      

 

Cuimhne an Uisce

Uaireanta nuair a bhíonn a hiníon

sa seomra folctha        

ag glanadh a fiacla le slaod tiubh          

is le sód bácála,

tuigtear di go líonann an seomra suas

le huisce.

 

Tosnaíonn sé ag a cosa is a rúitíní

is bíonn sé ag slibearáil suas is suas arís

thar a másaí is a cromáin is a básta.                 

Ní fada

go mbíonn sé suas go dtí na hioscaidí uirthi.     

Cromann sí síos ann go minic ag piocadh suas

rudaí mar thuáillí láimhe nó céirteacha

atá ar maos ann.                     

Tá cuma na feamnaí orthu –    

na scothóga fada ceilpe úd a dtugaidís

‘gruaig mhaighdean mhara’ nó ‘eireabaill mhadraí rua’ orthu.

Ansan go hobann téann an t-uisce i ndísc

is ní fada

go mbíonn an seomra iomlán tirim arís.

 

Tá strus uafásach                     

ag roinnt leis na mothúcháin seo go léir.

Tar éis an tsaoil, níl rud ar bith aici       

chun comparáid a dhéanamh leis.

Is níl na focail chearta ar eolas aici ar chor ar bith.

Ag a seisiún síciteiripeach seachtainiúil

bíonn a dóthain dua aici          

ag iarraidh an scéal aisteach seo a mhíniú        

is é a chur in iúl i gceart

don mheabhairdhochtúir.        

 

Níl aon téarmaíocht aici,

ná téarmaí tagartha

ná focal ar bith a thabharfadh an tuairim is lú

do cad é ‘uisce’.

‘Lacht trédhearcach’, a deir sí, ag déanamh a cruinndíchill.

‘Sea’, a deireann an teiripí, ‘coinnibh ort!’

Bíonn sé á moladh is á gríosadh chun gnímh teangan.

Deineann sí iarracht eile.         

‘Slaod tanaí’, a thugann sí air,

í ag tóraíocht go cúramach i measc na bhfocal.

‘Brat gléineach, ábhar silteach, rud fliuch.’       

 

Leide Beag

Dá gcaithfeá faid do mharthana iomláin’

ag cúléisteacht leis an murúch

b’fhéidir go bhfaighfeá leide beag anseo is ansiúd

cárbh as di. Thángas-sa aniar aduaidh

uirthi lá fómhair is a naíonán

á bréagadh faoina seál aici.

 

‘Ní tú éan gorm na mbainirseach,

ní tú gearrcach glas na gcaobach,

ní tú coileán an mhadra uisce,

ní tú lao na maoile caoile’,

 

an suantraí a bhí á chanadh aici

ach do stop sí suas láithreach bonn

chomh luath is a thuig sí

duine eile a bheith ar an bport.

 

Tuigeadh dom gur ghlac sí náire

i dtaobh é bheith cloiste agam in aon chor.

Tuigeadh domh chomh maith go raibh blas an-láidir

den bhfarraige air mar shuantraí ar an gcéad scór.

Leave a comment

 

Search form

Archives

  • February 2015 (36)
  • March 2019 (3)
  • April 2019 (1)
  • May 2019 (54)
  • June 2019 (2)
  • August 2019 (10)
  • September 2019 (1)
  • October 2019 (2)
  • January 2020 (15)
  • February 2020 (2)
  • March 2020 (36)
  • April 2020 (26)
  • May 2020 (26)
  • June 2020 (11)
  • August 2020 (1)
  • October 2020 (1)
  • November 2020 (4)
  • December 2020 (5)
  • March 2021 (4)
  • July 2021 (1)
  • August 2021 (3)
  • January 2022 (1)

Popular Posts

  • January 11, 22

    Black Milk exhibition *finally* comes to Galway

  • November 12, 20

    Presidential Award for Mitsuko Ohno

  • November 03, 20

    Translating the Neighbourhood

ABOUT NUI GALWAY

Founded in 1845, we've been inspiring students for 170 years. NUI Galway has earned international recognition as a research-led university with a commitment to top quality teaching.

Harp Logo Athena Swan Bronze Award

CONTACT

National University of Ireland
Galway, 
University Road,
Galway, Ireland
H91 TK33
T. +353 91 524411

Stay informed on our latest news!

©2018 National University of Ireland, Galway. All Rights Reserved.